Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘De mens heeft Vader voor alles nodig.’

Abram besefte dat uiteindelijk, toen hij wachtte totdat AL
(Onderschikker) Zijn belofte ging vervullen. God wachtte
totdat Abram en Saraï naar de mens gesproken geen nage-
slacht meer konden verwekken. Waar de menselijke energie
is uitgeput, tekortkomt, blijkt dat God zich kan laten zien als:
de Algenoegzame.

‘Het duurt soms lang voor gelovigen dat erkennen.’

Gelovigen menen dat ze allerlei dingen voor de Heer moeten
doen. Punt is: het dienen van de Heer kan slechts door Hem
gebeuren. In de brief aan de Filippenzen, die over de dienst
aan God en Christus Jezus gaat, zegt daar iets over. Abram
moest dit leren kennen, dat Vader alles bewerkt.

‘We zijn gezegend wanneer we dit gaan zien.’

In Filippenzen laat Paulus zien, dat voor de wandel en het
dienen geldt, dat niet de mens (het vlees) het is, maar God.
Het dienen gaat alleen door Hem. Het is uiteindelijk zo:

…werkt je redding met vrees en beven uit, want God is het,
Die in jullie zowel het willen als het werken voor Zijn wel-
behagen bewerkt                                         Filippenzen 2:12b, 13

Dit is de algenoegzaamheid van God in Filippenzen. 

‘Het vlees werkt, de geest draagt vrucht.’

Dat is een principe. De mens kan enorme inspanningen ver-
richten, maar zal ontdekken dat het tevergeefs is. De ijdelheid
van de menselijke werken blijkt. Wanneer een mens dat in gaat
zien, gaat hij misschien op zoek naar ‘iets hogers’. De onderwij-
zing die Vader geeft, is dat het vlees van de mens nutteloos is,
als het gaat om redding en toekomst.

‘Je klinkt wat somber.’

Kijkend naar wat de mens presteert, valt niet zo veel te melden.
De mensheid moest wachten op de Mens bij uitstek: de Heer Je-
zus Christus. Die is door Vader gezonden om het grote werk te
doen tot redding van de wereld. Dat laat zien, dat het alles moet
komen van de Vader en de Zoon. De Zoon onderging de uiteinde-
lijke ware besnijdenis op Golgotha.

‘Daar werd het vlees afgesneden.’

Daarom moest Abram in Genesis 17 de besnijdenis uitvoeren. Dat
was een type van en heenwijzing naar de kruisging en dood van de
Here Jezus Christus. Net zoals Abram een klein stukje vlees moest
afsnijden, zo werd uiteindelijk al het menselijke vlees afgesneden
op Golgotha. Het onderwijst ons, dat het vlees afgesneden moet
worden. Het laat zien, dat dé Onderschikker de Algenoegzame is.

‘Saraï wilde samen met Abram IEUE helpen.’

Door Hagar in te zetten, zodat er toch een zoon kwam. Maar
dat was niet de zoon die beloofd was. IEUE had beloofd dat
Abram en Saraï een zoon zouden krijgen. Zij wachtten niet,
maar ongeduldig volgden zij de weg van het vlees. De geest
van God heeft als vrucht: geduld (Galaten 5:22,23). Daar waar
de mens in ongeduld eigen oplossingen zoekt, werkt vlees.

‘Het duurde na Ismaël nog eens 14 jaar.’

God heeft de tijd aan Zijn kant, Hij wacht totdat de menselijke
mogelijkheden uitgeput zijn. Dan blijkt het doen van de mens
geen rol meer te spelen. Dan is het moment daar, dat Vader
kan laten zien dat alleen Hij algenoegzaam is. Het hangt alles
van Hem af. De menselijke ijver en inspanning heeft geen re-
sultaat. Ismaël bezorgt veel overlast, als gevolg van het werken
van het vlees. En zo is het vandaag nog steeds.

‘God is bij machte veel meer te doen dan wij bidden.’

Hij is werkelijk de enige ware Plaatser in het universum. Hij is
Degene die al Zijn welbehagen zal doen. Hij vervult al Zijn belof-
ten. Niemand kan Zijn werk tegenhouden. Daarom wachtte Hij
tot Abram 100 en Saraï 90 was. Toen konden zij naar de mens
gesproken geen nageslacht meer krijgen. Toen kwam toch Isaäk.
En daarvoor stelde God iets in, dat we nog steeds kennen in de
wereld en wat ware gelovigen soms –vreemd genoeg- nog laten
doen.

‘De besnijdenis.’

Genesis 17 is het moment waarop IEUE wachtte. En nu kon Hij
Zich onthullen in de titel Al-Sjaddai: Onderschikker-algenoeg-
zaam. Vaak vertaald met: God, de Almachtige. Abram moest
zich (laten) besnijden. Dat was een teken van het feit, dat het
vlees van de mens keihard kan werken, maar net zo hard te kort
komt. Daarom moest een stukje vlees afgesneden worden.

‘Na strijd met Lots herders, en om Lot zelf – geen nageslacht.’

Tijd is een belangrijke factor. God heeft de tijd aan Zijn kant.
Doordat het langer duurde sloop iets menselijks in Abrams ge-
dachten. Twijfel begon in hem te knagen. Zou IEUE Zijn belofte
vervullen? Of moest Abram als mens iets doen? Hele logische
vragen, ook voor een gelovige als Abram. En gelovigen vandaag
worstelen nog steeds met dit soort vragen. Zou Vader Zijn belof-
ten wel vervullen? Gaat die bazuin wel klinken? Het duurt lang!

‘Ja, dat hoor je weleens, men gaat soms verschuiven.’

Abram dacht misschien wat velen denken, dat God degenen
helpt die zelf iets doen. Een voorwaarde: als ik iets doe, dan
zal God mij wel helpen of zegenen. Saraï zei tegen Abram dat
hij dan de slavin Hagar ook tot vrouw moest nemen en zo zou
zij dan nageslacht voor Saraï dragen. Zij dacht met Abram
IEUE te helpen. Maar dat was niet wat IEUE beloofd had. Hij
zou uit Saraï en Abram nageslacht geven. Zo was de belofte.

‘Zo heeft Vader ook 1 Thessalonicenzen 4:13-18 beloofd.’

Tijd werkt altijd in Gods voordeel. Ook bij die belofte. Sinds
dat we voor het eerst ervan hoorden zijn er wellicht al heel
wat jaren verstreken. We zijn nu dus veel dichter bij de stem
van de Vorst van de boodschappers. En wanneer we komen te
overlijden, zullen we voor ons bewuste besef enkele seconden
na het inslapen de bazuin van God horen. We kunnen niet uit-
rekenen wanneer het zal zijn. Maar we vertrouwen Vader dat
Hij bij machte is ook te doen wat Hij belooft!

‘Abram kende wel obstakels onderweg.’

We hebben gezien, dat de Kanaänieten in het land waren
(Genesis 12:6). Daarna het wegtrekken uit het beloofde land
omdat er honger was, en daarin bleek dat Abram –ondanks
geloof- ook nog zijn eigen inzicht vertrouwde. Hij trok naar
Egypte en kwam daar in de problemen om Saraï. Daar moest
hij weer iets leren van de algenoegzaamheid van God doordat
Hij tussenbeide kwam en Saraï aan Abram teruggaf.

‘Ja het geloofsleven is een leerproces.’

Zeker, en wanneer we langer op die weg zijn, leren we meer
ons eigen onvermogen kennen. En de grote kracht van God
wordt steeds duidelijker voor ons. Abram had zo’n leermo-
ment in Egypte. In die tijd heeft Saraï hoogstwaarschijnlijk
Hagar meegenomen. Als teken van de werking van het vlees
(slavernij). We zullen de grote gevolgen daarvan nog zien in de
komende dagen.

‘Wat een lessen in Genesis.’

We leren de diepte ervan door Paulus kennen. Of mensen dat
nu leuk vinden of niet. Een derde probleem was zijn eigen
familie (vlees, bloed): de herders van Lot maakten ruzie met
die van Abram. Herkenbaar in gemeentes, geestelijk gezien.
Nadat Abram en Lot uit elkaar waren gegaan, werd Lot in een
soort stammenoorlog in het land gevangen weggevoerd. En
Abram moest hem bevrijden. Abram greep in hoorde daarna de
stem van IEUE, dat Hij zijn Schild en Loon is; dat geldt ook ons.