Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Er wordt nog meer gezegd in Filippenzen 3:18,19.’

Na de uitspraak die wij gisteren hebben gezien met elkaar, staat in deze verzen:

en hun heerlijkheid is in hun schande

Men zoekt in religieus opzicht –in het christendom- acceptatie door de wereld
op allerlei manieren. Vaak verscholen achter een masker van goede werken, ver-
betering van de wereld, humane gerichtheid op de naaste/de mens in plaats van
op God en Zijn Zoon, zit een vleselijk streven, een vleselijke godsdienst. Een broe-
der merkte ooit op, dat zelfs het kruis zelf gebruikt wordt als een ornament, een
relikwie waarmee men als het ware pronkt. In plaats van de schande van de mens
in zijn eigen ik die door dat kruis zichtbaar wordt.

‘Men gedraagt zich in godsdienstig opzicht dus schandelijk in wat men als hun
heerlijkheid ziet.’

Ja het is volledig andersom gedraaid dan wat het moet zijn. De kerk heeft al zeer
lange tijd gestreefd naar wereldlijke macht. Een schande, als je weet hebt van de
hemelse roeping van de gemeente die het lichaam van Christus is. Christenen wil-
len acceptatie door de wereld op allerlei gebied: in de media, in het onderwijs, in
zo veel. Het is een schande. We zouden dat niet najagen. Waar Paulus op wijst, is
het in Christus, de Opgestane en Verheerlijkte, gevonden worden.

‘We hebben veel om over na te denken.’

We zijn niet van deze wereld, we leven erin, maar de geest van de wereld hebben
wij niet ontvangen. Wel de geest die uit God is. Die zou ons leiden en dan kom je
eerder buiten de maatschappij te staan, of je nu wilt of niet. Innerlijk besef je dat
je er niet echt bij hoort. Als je dan toch tracht er wel bij te horen, dan is dat –kijkend
naar het kruis- een schande. Wij zouden Hem eren en verheerlijken!

‘Wat betekent datgene wat nog meer gezegd wordt in Filippenzen 3?’

Er wordt gezegd van de vijanden van het kruis van Christus:

hun god is het onderlijf

Daar staat de beelspraak onderlijf voor alle soorten van tevreden stellen van
het vlees. En dan in het bijzonder in religieus opzicht. Het is een hele sterke
stijlfiguur, die afgoderij aanduidt. Het bevredigen van het vlees komt in plaats
van God, in godsdienstige zin. We zien in de christelijke samenkomsten en in
bijvoorbeeld aanbiddingsbijeenkomsten, dat veel voor de ziel wordt gedaan.

‘Ligt de nadruk op het zielse?’

Zeker. Er wordt veel uit de kast getrokken om de zintuigen tevreden te stel-
len. Men gebruikt licht, geluid(seffecten), geur, et cetera. Of er wordt een stuk
theater gespeeld op het podium in plaats van een boodschap uit het Woord.
Prachtige kerkgebouwen met pracht en praal, orgelmuziek.
Vooral het spreken uit het Woord moet korter, vindt men. Een lange liturgie
en een korte boodschap.

‘Dan ligt de nadruk niet op de inhoud, maar op alles eromheen.’

Het accent is dan duidelijk verlegd van het geestelijke naar het zielse in het
werk van de Heer. Juist de opbouw van het geloof en de aantrekkingskracht
zouden moeten komen van de boodschap van de liefde van God en van de
heerlijkheid van de Zoon van God. Die zouden centraal staan in de samen-
komsten van de gelovigen. De weergaloze, allen bereikende liefde van de
Vader en de ootmoedige houding tot redding van de Zoon. Waar staan deze
centraal? In het evangelie dat vandaag zou klinken!

‘We zijn bezig geweest met een verdere verheldering over gebeurtenissen bij
het kruis. Zijn er meer aspecten uit Filippenzen?’

De vijanden van het kruis, Paulus noemt ze in Filippenzen 3:18. Zij zijn aards
gezind. Zij willen geen afstand nemen van hun aardse privileges. Zij denken
dat zij een toekomst op aarde hebben en redeneren de hemelse bediening en
toekomst weg. Voor Petrus en de andere apostelen van de besnijdenis was het
logisch en juist om wel een aardse toekomst te verwachten. Voor de gelovige
van vandaag niet.

‘Ja, het hoort ook bij het hout, hooi en stro, dat verbrandt snel op de bema.’

Precies. En alle dienstwerk waar het vlees aan kleeft, is gedoemd te verbran-
den bij de bema. Het zal vernietigd worden. Het gaat erom, we lezen immers
Filippenzen 3, dat wij gezind zijn om alleen in Christus gevonden te worden.
Wat betekent dat? Dat wij afzien van alles wat wij in onszelf zijn of kunnen zijn.
Paulus liet alles voor vuilnis, verwerkt, achter zich. Wat hij vanuit het judaïsme
en zijn achtergrond naar het vlees kon zijn, daar wilde hij niet langer in gevon-
den worden. Alleen in Christus wilde hij gevonden worden.

‘Dit gaat weer diep hoor. Zo werkt het kruis dus uit.’

Wanneer je jezelf werkelijk gaat zien als met Christus gekruisigd, dan wil je uit-
eindelijk in niets meer van het vlees gevonden worden. Je doet afstand van al
wat je (ooit) in het vlees was of misschien nog bent. Je beroept of beroemt je
niet langer op iets van het vlees. Opleiding, erfelijkheid, opvoeding, kerkelijke
of religieuze achtergrond: alles gaat aan het kruis. Paulus joeg er dan ook naar,
Hém te kennen en de kracht van Zijn opstanding, niet langer de kracht van zijn
achtergrond of iets anders. Dat is het gevolg van de werkzaamheid van het
kruis in zijn leven. Is er leven na de dood? Ja, alleen in Christus!

‘We hebben weer iets bijzonders gezien bij en rond het kruis.’

Ja, het geeft antwoorden. Ook op de vraag van Thomas. De wond in Zijn zijde
was door beide lansstoten zo groot geworden, dat hij zijn hand erin kon leggen.
Het lijkt zeer logisch, dat de soldaat de al toegebrachte wond in Zijn zijde nog
verder openstootte, zodat men 100% zeker van Zijn dood kon zijn.
En zo was Hij de volmaakte, het Lam dat vlekkeloos was en geen been van Hem
werd gebroken. Dat moest vervuld worden, het was voorzegd.

‘En Hij heeft zwaar moeten lijden doordat Zijn bloed tot het einde toe in Hem
was.’

De dieren in de tabernakel- en tempeldienst werden geslacht door hun keel
of hals door te snijden waardoor het bloed snel uit hen vloeide en zij verder
geen pijn hoefden te lijden. Dat was nog een barmhartigheid die Ieue in de
Thora had laten opnemen. Maar bij de Heer was het anders; Hij heeft tot aan
Zijn dood zwaar lichamelijk moeten lijden, doordat Hij bewust alle meemaak-
te. Vandaar ook, dat Paulus schrijft:       ja, de dood van het kruis.

‘Hij was de vervulling. De Thora was een schaduw van toekomende dingen.’

Het wees in alle delen –zeker ook wat betreft de offers- naar Hem, die komen
zou. Het was alles in schaduw, dus nog niet duidelijk wat en hoe dat alles ver-
vuld zou worden. We zijn zeer rijk, dat wij dit alles achteraf in vervulling zien
en daardoor zien wie Hij werkelijk volgens de Schrift is. Het kruis trekt diepe
sporen, sporen van redding voor heel de schepping!

‘Tsjonge. Je hebt deze dingen regelmatig gelezen, en toch zijn je de verschillen
nooit opgevallen.’

Wat we zien, is dat kennelijk iemand van de Joodse omstanders een lans nam
van een van de soldaten en Hem stak. Maar dat leidde niet tot Zijn dood, want

Hij kon nog zeggen:   Het is volbracht                                         Johannes 19:30
en zelfs luid roepen: Vader in Uw handen beveel Ik Mijn geest     Lucas 23:46

Dat wijst er niet op, dat Hij snel stierf doordat ineens Zijn bloed snel uit Hem
vloeide. Nee, zoals eerder aangehaald door jou, blijkt uit Johannes 10, dat Hij
zelf Zijn ziel neer zou leggen. Want daar staat:

Daarom heeft de Vader Mij lief, dat Ik Mijn ziel neerleg opdat Ik die weer zou
krijgen; niemand neemt die van Mij, maar Ik leg die van Mijzelf af      (10:17,18)

Wanneer iemand anders door de speerstoot Zijn leven kon doen eindigen, zou
het niet waar zijn wat de Heer zegt. Hij zegt: niemand neemt die van Mij…..

‘Dat is wat. Nooit zo gezien, eerder. Afgelopen dagen zijn mij dingen duidelijk
geworden.’

Hij gaf Zelf Zijn geest aan Vader (Lucas 23:46), niemand was in staat geweest
Hem te doden. Het was pas in het uur dat door Vader bepaald was, dat Hij de
laatste adem uitblies. Niet geforceerd door een lansstoot, hoewel dat onge-
twijfeld Zijn lijden verergerde. Het gebeuren, dat door Johannes beschreven
wordt, vond pas later plaats, nadat Hij gestorven was. Dat gebeurde pas tegen
het einde van de middag, rond ongeveer 5 uur waarschijnlijk. Zij kwamen in-
specteren of de gekruisigden al gestorven waren en van de eerste twee braken
zij de benen. Maar toen zij bij de Heer kwamen, zagen zij dat Hij al gestorven
was.

‘Ja, en pas toen kreeg Hij de lansstoot door een van de soldaten.’

Exact. Dan staat er niet, dat de soldaat een lans nam, nee, hij had die al bij zich
en kon zo toesteken. En toen hij dat deed kwam er onmiddellijk (anders dan in
Mattheüs 27) bloed en water uit. Dit om te tonen, dat Hij nog niet alle bloed
verloren had én om te tonen, dat nu wel het (laatste – en grootste deel van het)
bloed uit Zijn lichaam verdween, zodat in het opstandingslichaam geen bloed
meer zou zitten. Dat bevat wel vlees en beenderen, maar geen bloed!