Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Vandaag is het 70 jaar geleden D-day herdenking.’

Dat is een beslissend moment geweest in de tweede wereldoorlog. Toen bestorm-
den de geallieerden de Normandische kust in Frankrijk. Vanaf dat moment werd
de bezettende macht teruggedrongen en uiteindelijk verslagen. Vrijheid voor het
westen van Europa.
Maar wat een oneindig veel belangrijker D-day was de 14^e Nisan in pakweg het jaar
30 AD. Toen werd de Heer van de heerlijkheid (1 Corinthiërs 2:8) gekruisigd. Daar
schrijft de apostel Paulus regelmatig over. De enorme reikwijdte van het kruis op
Golgotha.

‘Wat groots was dat, Vader heeft Zijn overgegeven om ons.’

Het evangelie is, dat God Zijn eigen Zoon niet teruggehouden heeft. Hij kwam in
de handen van zondaren terecht. Vijanden hebben Hem gekruisigd aan een hout,
dat een verschrikkelijk martelwerktuig was. Dat was zonde, want daar hebben zij
de Zondeloze de straf als was Hij een misdadiger gegeven. God heeft Hem gegeven,
en zo zal Hij ons ook met Hem alles in genade schenken! Dat is wat!

‘Het blijft een machtig evangelie. Echt goed nieuws!’

Dat het voor allen is en dat op grond van het kruis ook daadwerkelijk allen gered
worden, ja. Dát is goed nieuws. Te midden van een wereld die weg lijkt te zinken
in chaos, spreekt dat evangelie onze harten aan. Al die vijanden, God heeft vrede
gemaakt in het bloed van Zijn kruis. En op basis daarvan verzoent Hij allen, zowel
de zichtbare (mensen) als de onzichtbare (geestelijke machten en krachten), met
Zichzelf. De totale verzoening van heel de schepping, niets minder dan dat. Dáár-
voor was de 14^e Nisan de ware D-day!

‘Het gaat dus om leven vanuit het volbrachte werk op Golgotha?’

Het leven ontvangen we van de Opgestane Heer. De opwekking van Hem
uit de doden wordt soms onderbelicht. Daarom is het goed, daar veel aan-
dacht aan te geven. We hebben nieuw leven ontvangen doordat Hij werd
levendgemaakt op de derde dag. Geweldig goed nieuws, en zonder dat is
geen evangelie mogelijk. Dat alles neemt uiteraard niet weg, dat aan het
kruis –dat aan de opstanding voorafging- de oude mens zijn einde vond.

‘Dat raakt ons wel degelijk.’

Als we bezig zijn in ons leven om de hemel te verdienen, dan zitten we
er naast. Velen gaan elke zondag naar een bijeenkomst in de hoop het
goed genoeg te doen om in de hemel te komen. Sommigen menen zelfs
dat –ondanks al deze inspanningen- je maar moet afwachten of je uitver-
koren bent. Misschien dat je zelfs op je sterfbed tot bekering komt, als
God dat geeft. Dat alles is echter religie. Geen geloof. Geloof vertrouwt
op de uitspraken van God.

‘Traditioneel ‘geloof’ is riskant?’

Wanneer we leven om elke zondag aan onze verplichtingen te voldoen
of dat we zeggen de bijbel te geloven van kaft tot kaft, dan lopen we een
grote kans dat we wegzinken in onderlinge vijandschappen en strijd.
Wanneer we gaan zien, dat God ons al een plaats in de hemelen gegeven
heeft, en niet alleen aan ons, maar aan allen, die Hij roept, dan zullen we
onze tijd met vreugde aan de Heer geven. En leven in afhankelijkheid van
Hem, die ons liefheeft.

‘Wat een verschil, als je anders leert kijken naar de dingen!’

Het is leven door de geest, vanuit de opstanding. Dan wordt alles anders.
Je leest de Schrift met blijdschap, omdat je ziet dat het geen religieus hand-
boek is met allerlei verboden of een strijdtoneel voor allerlei nutteloze strijd
en twist. Wij gaan zien, dat wij vanuit het volbrachte werk van Christus leven
en dat wij niets meer hoeven te verdienen. Wij leven uit genade van God.
Dat geeft ons de juiste kracht om te zijn wie we zijn: geroepen heiligen en
geliefden, met het besef dat Hij zelf de gemeente –u en ik dus- heiligt/reinigt!

‘Dat is een heel ander gezichtspunt inderdaad.’

We hoeven niets te doen om iets voor wie of wat dan ook te verdienen. Als
ons leven en werken werkelijk waarde wil hebben, dan is vanuit het diepe besef,
dat Christus onze wijsheid, rechtvaardiging, heiliging en vrijkoping is. Het is on-
zinnig, dwaas en nutteloos om te proberen iets te bereiken van wat God ons al
gegeven heeft. We kunnen de valstrik van het kruis roemen en erkennen wat
Hij al volbracht heeft. Dan zullen we met echte vreugde vrucht dragen voor Hem!

‘Ja, zo is het evangelie. Geen dwang tot iets verdienen, maar genade.’

Dat geeft werkelijk ruimte van binnen. Hij is de Opgewekte, die met grote vreugde
alle leden voedt en koestert en liefheeft. Zijn woord van genade spreekt Hij in ons
leven. Dan is het geen vroom moeten meer, maar dankbaar leven tot Zijn eer en
verheerlijking. Allen die Hij van tevoren gekozen heeft, die roept Hij ook. Het is een
enorme vreugde, in die ontspanning te leven!

‘Gisteren eindigde het stukje mooi: we kunnen om ons heen kijken.’

Ja we hebben des te meer liefde en begrip voor anderen, omdat wij in
onszelf (in het licht van het kruis) niet beter zijn dan zij. En zo kan in de
vruchtbare bodem van ons hart Gods liefde wortelen en die vrucht gaan
groeien die te zien is in vreugde (genade!), vrede, geduld, goedgunstig-
heid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid en onthouding.

‘Het doet er dus wel toe wat wij doen?’

Juist het diepe besef, dat wij niet kunnen toevoegen aan het werk van
Christus aan het kruis geeft ons nieuwe ruimte. Het maakt een einde
aan de oude mens en wij doen de nieuwe aan, die God schept in ons.
Zo hebben wij als nieuwe mensen de ruimte om dat te doen wat is tot
opbouw van het lichaam van Christus, dat is nuttig.

‘Het einde vormt dus ook een begin?’

Daar waar de oude mens eindigt (aan het kruis, het graf in), daar begint
de nieuwe, die met Christus opgewekt is uit de doden. De opstanding
van Christus veroorzaakt, dat ieder die geroepen wordt, een nieuw leven
heeft ontvangen in Hem. Dat uitleven en de vrucht van de geest wordt
zichtbaar. Waneer wij de ander liefhebben omdat het moet, omdat wij
gered willen worden, dan zal dat geen echte liefde zijn. Omdat de reden
ervoor op onszelf gericht is. Liefhebben vanuit Zijn volbrachte werk zal
echt Gods liefde zijn! 

‘Toch weer bijzonder, hoe we nu nadenken over het kruis.’

Zeker. Het kruis eindigt menselijke pretenties en trots. Het eindigt de
oude mensheid. Die ging mee het graf zin. Daarna is er sprake van een
nieuwe mensheid waarvan Christus Jezus het verheerlijkte Hoofd is.
Geen enkele apostel heeft zo’n boodschap gebracht, dan alleen Paulus.
Hij was daarvoor uitgekozen. Als we nog even kijken naar de lelijke
trekken van de oude mens, dan zien we dat aanmatiging en jaloezie de
gevolgen, uitwerkingen van trots zijn.

‘Het kruis beëindigt die dingen toch?’

Nou en of! Alleen voordat gelovigen erkennen hoe trots zij nog zijn in
het licht van het kruis, duurt soms lang. Het is God die daarvoor de
ogen moet openen. Zeker in kringen waarin zelfheiliging een grote rol
speelt, komt het vaak voor. Nooit uitgesproken, maar wel in het hart
en merkbaar in de houding die men heeft tegenover andere gelovigen
die ‘nog niet zo ver zijn’ als zijzelf.

‘Ja, alleen al die gedachte: ‘die nog niet zo ver zijn’ : uiting van trots.’

We leren onszelf kennen in het licht van het kruis. Liefde is het gevolg
van de werking van het kruis in ons leven. Golgotha was de plaats waar
schande en oneer was, maar waar ook het vlees aan de kant gezet werd.
Dat schept ruimte voor dankbaarheid, niet voor roemen. Zo hebben wij
de kans om ons heen te kijken –nu we door het kruis verlost zijn- met
liefde en begrip voor anderen, waarvoor Christus óók stierf.