Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘De toegang tot God lijkt mij het meest wezenlijke voor de mens.’

Daarover morgen meer!

‘He dat was goed gisteren, een hart onder de riem voor mensen die
kinderen hebben die niet in het geloof verder zijn gegaan.’

We zijn voorzichtig daarmee, want je kunt nooit in het hart kijken, de
Heer ziet het hart aan. Wij niet. Wij kunnen alleen tegen de buitenkant
van iemand aankijken. Daarom kun je bidden voor die kinderen van
wie je weet dat ze ‘een andere weg’ gaan. En voor de ouders van die kin-
deren. Die liggen er weleens wakker van, misschien, en worstelen met
allerlei vragen.

‘Of zij fouten hebben gemaakt in de opvoeding en zo?’

Dat doen alle opvoeders. Zij maken fouten. Maar het is wel belangrijk de
lijntjes naar die kinderen open te houden. Er is wat dat betreft helaas al
zoveel schade aangericht. Kinderen die ouders niet meer willen zien,
soms tientallen jaren lang, of zelfs nooit meer. Dat is vreselijk voor die
ouders én voor die kinderen. God weet, hoeveel verdriet daarin is.

‘Het zijn moeilijke dingen, ouders-kinderen en vice versa.’

Er gaat vaak veel mis in de communicatie, in het gesprek, dat wil met
name in de puberteit weleens stil vallen. Daar gaat de tegenwerker mee
aan de haal en schept verwijdering.
Dat is op een ander vlak ook zo: God en wij. Dat gesprek met Hem is zeer
belangrijk. Het is ook een voorrecht: je kunt bij Hem zomaar binnen
lopen en alles wat op je hart is, bespreken.

‘Dat is toch wel heel mooi he.’

Het is bijzonder hoe dat tot stand is gekomen. Met name voor de gojim,
de heidenen, de natiën, was de afstand tot God, tot Jahweh, heel groot.
Zij konden alleen via het volk Israël naderen, en moesten daarvoor naar
Jeruzalem. Men kon volgens de Thora tot in de tempel komen. Maar in
elk geval niet in het heilige der heiligen. Daar kon alleen de hogepriester
één keer per jaar op grote verzoendag binnenkomen. Daar was de aan-
wezigheid van Jahweh!

‘Geloof in de werkingskracht van God, dat is ons leven in feite!’

Dat staat voor ons als gelovigen steeds vaster. Het is door de praktijk,
de levenservaringen, dat je dit steeds meer gaat beseffen. Dit is wat
ons doet leven, steeds meer weet je, dat Gód alles uitwerkt. Als je ge-
huwd bent en God heeft kinderen willen geven, dan ga je, hoe ouder
ze worden, steeds meer beseffen dat God ze vasthoudt, en dat jou
handen en armen tekortschieten.

‘Dat is absoluut waar. Meestal zie je dat waar ouders hun kinderen vast
proberen te houden, ze de neiging hebben zich los te werken.’

En dan komt er wellicht een fase, waarin je alleen nog kunt bidden voor
ze. Dat deed je al, maar dan krijg je als ouders door, dat het gebed nog het
enige is wat je kunt doen. Ze weten het, je hebt de dingen misschien al 10
keer verteld, ze weten het. En dan zoeken ze -toch- misschien wel zonder
God hun eigen weg in het leven. Dat is dan de weg die God met hen gaat.
Zonder dat ze het zelf door hebben.

‘Er zal toch een moment komen, waarop ze tot besef komen het niet zonder
Hem te kunnen.’

Misschien wel ja, tijdens hun leven op aarde, of misschien hier tijdens hun
leven niet. Het evangelie is, dat er niettemin een moment komt dat zij de
Heer echt gaan ontmoeten. Wanneer dat is, weten wij dan niet. Dat kunnen
wij niet anders dan aan God overlaten. Maar het komt wel! Dat zegt de Schrift:

Daarom ook verhoogt God Hem uitermate en schenkt Hem in genade de
naam die is boven alle naam, opdat in de naam van Jezus alle knie buigt
van de hemelingen en van hen die op aarde en van hen die onder de aarde
zijn en alle tong van harte belijdt dat: Heer is Jezus Christus,
tot verheerlijking van God, de Vader. Filippenzen 2:9-11 CV

‘Geweldige woorden, enorme uitwerking van het werk van Christus Jezus.’

Hier blijkt, dat alle tong van harte zal belijden, dus niet gedwongen,  dat Heer
is Jezus Christus. Dat geldt dus ook voor onze kinderen, ook al gaan zij nu een
weg die je als ouders liever niet had gezien. Gods liefde omvat ook hen!

‘Saulus werd Paulus, en hij werkte ongelooflijk veel.’

Dat is heel bijzonder. Maar in onze tekst van 1 Corinthiërs 15 wordt duidelijk,
dat al die inspanningen óók genade van God was! Paulus trekt de verdiensten
niet naar zich toe, maar geeft aan, dat al dat dienstbetoon aan zijn Heer óók
genade is. En zo geldt dat ons exact hetzelfde. Dat heeft niet te maken met
‘iets moeten bewijzen’ of zo, maar het is alleen en uitsluitend te danken aan
de werkingskracht van God in je leven.

‘Daarin gaf Paulus aan God alle eer, inderdaad.’

En zo is dat. Dat deed Abraham ook, toen hij tegen alle verwachtingen in bleef
geloven in de God die de doden levend maakt, El-Sjaddai! Luister naar Paulus:

En hij heeft aan de belofte van God niet getwijfeld door ongeloof, maar werd
gesterkt in het geloof, terwijl hij God de eer gaf. Romeinen 4:20

Kijk, daar gaat het om! Hij schreef alle werkingskracht in zijn leven aan God
toe, en daarmee gaf hij aan God de eer. En daar heeft Jakobus het niet over.
Jakobus heeft het over de buitenkant, wat daar te zien is van het geloof in het
leven. Paulus spreekt over de binnenkant; de geestelijke kant, het geloof in
het hart en de innerlijke overwegingen van Abraham.
Juist omdat er niets gebeurde een tijd lang, bleek Abrahams geloof in de
beloften van God, namelijk dat God bij machte is uit een situatie van dood nieuw
leven voort te brengen! Hij vertrouwde volledig op de kracht van God, en zag wel
zijn eigen tekort aan kracht, maar dat vaste geloof/vertrouwen werd hem
gerekend tot gerechtigheid:

Hij was er ten volle van overtuigd dat God ook machtig was te doen wat beloofd
was. Romeinen 4:21

‘Mooi. Dat vaste vertrouwen in je hart, als je dat ervaart geeft je dat rust en kracht.’

En daarom hechten wij zoveel aan het heel dicht op dat woord van God bezig
te zijn. Het laat zien wie Hij is en dat Hij álle touwtjes in handen heeft.
Uiteindelijk beseffen wij en dringt het steeds dieper tot ons door, dat Hij
werkelijk alles doet samenwerken tot het goede: de gezegende uitkomst
die Hij zal geven!

‘Je blijft benadrukken, dat het evangelie puur genade is. Dat is heel fijn.
Als wij tot geloof gekomen zijn, is het genade van God. En daarna?’

Daarna? Nou, dat is bij Paulus niet moeilijk hoor. Voor wat de wandel
betreft blijft het ook Gods genade. Wat denk jij nou. Paulus laat er geen
misverstand over bestaan, dat al zijn arbeid óók genade van God was:

Ik immers ben de minste van de apostelen, die niet waard ben een apostel
genoemd te worden, omdat ik de gemeente van God vervolgd heb.
Maar door de genade van God ben ik wat ik ben, en Zijn genade voor mij is
niet tevergeefs geweest.
Integendeel, ik heb mij meer ingespannen dan zij allen; niet ik echter, maar
de genade van God, die met mij is. Of ik het dan ben of zij, zó prediken wij
en zó geloven jullie. 1 Corinthiërs 15:9-11

Deze duidelijke woorden laten er geen misverstand over bestaan. Zou Paulus
na het zinsdeel:  …’integendeel, ik heb mij meer ingespannen dan zij allen’….
niets meer geschreven hebben, dan kun je zeggen, dat als je genade hebt
ontvangen tot redding, jij dit wel moet waarmaken, anders is de ontvangen
genade van God tevergeefs geweest.

‘Zo denken mensen wel. Men zegt dan: je bent gered in genade, dat is heel mooi,
daar zit geen menselijke bijdrage bij, maar…nu moet je wel werken!’

Het punt is, dat de ontvangen genade van God een uitwerking in je leven krijgt.
Bij de een werkt het zus uit en bij de ander zo. Ieder heeft een eigen verleden,
komt uit een ander gezin, maakt andere dingen mee. De een heeft een leven
achter de rug waarin hij of zij dieper in de zonde was weggezakt dan de ander.
Sommigen hebben altijd geloofd van jongs af aan, het was vanzelfsprekend.

‘Paulus was ook iemand met een aardig verleden. Hij ging als een woesteling
tekeer. Hij bekeerde zich niet, maar God stopte hem op weg naar Damascus.’

Klopt helemaal. Hij was niet op zoek naar Jezus Christus, hij vervolgde Hem.
En Christus Jezus schonk hem overstromende genade zonder dat Saulus zich
eerst omkeerde. Hij stopte hem eenvoudig door aan hem te verschijnen en
hem wat vragen te stellen. Na deze ommekeer werd Saulus gezondene en ging
met zeer veel vaart aan de slag!