Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

dat, zelfs indien ik jullie
bedroefd heb in mijn brief,
ik het niet berouw
    2 Korinthiërs 7:8^a

Gezien het vreugdevolle en
dus genadevolle resultaat,
had Paulus geen berouw dat
hij hen zo ernstig schreef.
De gemeenteleden waren
bedroefd geworden en zij
hadden ingezien dat zij de
genade van God verkeerd
hadden uitgelegd.
Het was uit God, dat zijn
‘tranenbrief’ bedroefdheid
had veroorzaakt. De geest
van God bewerkte, dat zij
door verdrukkingen heen
beseften dat Gods genade
tegen de zonde werkt.
Christus was als Gekruisigde
hen voor ogen gesteld, en
dat kruis was noodzakelijk
om de zonde weg te doen.

ons jullie verlangen
mededelend, jullie hevige 
pijn, jullie streven voor mij, 
zodat ik veeleer verheugd 
werd
   2 Korinthiërs 7:7^b

Om deze reden waren Titus
én Paulus getroost. 
Het ernstige woord dat in de
liefde van God tot opbouw 
biddend naar de Korinthiërs 
gestuurd was, had gewerkt. 
Men was pijnlijk in het hart 
geraakt. De geest van God
werkte uit, dat zij daardoor
verlangen kregen de apostel
te ontmoeten. Men zag in, 
dat Gods genade vleselijke
tolerantie uitsluit. Zoals de 
apostel in Romeinen 6 zegt: 

Blijven wij bij de zonde, 
opdat de genade toeneemt?
Moge het niet gebeuren!

Dat woord is helder, het zet
vleselijk denken opzij. 
De gelovigen ontvangen de
genade om de wil van God
voortaan te doen; het goede, 
welgevallige en volkomene.

en niet alleen in zijn 
aanwezigheid, maar ook 
in de vertroosting waarmee 
hij werd vertroost over jullie
    2 Korinthiërs 7:7^a

De komst en aanwezigheid 
van Titus vormde voor de
apostel en zijn medewerkers
een grote troost. Hij was er
eindelijk, ze hadden naar hem
als broeder en zijn berichten
uitgekeken, biddend. 
Wat kan het hart getroost zijn
als steeds blijkt dat je er niet
alleen voor staat. Ja de Heer
is nabij! Maar Hij geeft ook 
broeders en zusters om samen
op te trekken richting de grote
toekomst die Hij belooft.
Zo vatte Paulus moed, later, 
toen hij in Rome kwam en de
gelovigen daar ontmoette.
Het geloof, het Woord, de Heer
met elkaar delen, daarin krijg
je veel vertroosting. 

Maar de God Die de
ootmoedigen vertroost,
heeft ons vertroost door
de aanwezigheid van Titus,
2 Korinthiërs 7:6

God geeft vertroosting; door
Zijn heilige geest. Dat is de
trooster die is gekomen toen
de Heer verheerlijkt was.
Met die ‘aanspreker’ hebben
wij bemoediging en troost.
Als het nodig is, spreekt die
ons aan door Gods woord.
God weerstaat hoogmoed,
en de ootmoedigen geeft
Hij genade. Voorbeeld in de
ootmoed was en is de Heer
Zelf; ook bij de apostel zien
wij die ootmoed.
Door de berichten van Titus
was de apostel vertroost.
Wat hij in tranen schreef aan
de Korinthiërs had gewerkt;
God had groei gegeven.
Troost en vreugde hadden
Paulus en zijn medewerkers
daarover. Laten wij voor de
anderen in het lichaam van
Christus bidden, dat God de
groei geeft die nodig is!

maar wij zijn in alles verdrukt:
van buiten gevechten, van
binnen vrees
       2 Korinthiërs 7:5^b

De ‘gevechten’ vallen in het
kader van geloof. Zoals Paulus
ook aan Timotheüs schrijft:

Strijd de uitstekende wedstrijd
van het geloof ^1Tim.6:12

In die brief sprak hij zelfs van
oorlogvoering. De geestelijke
weerstand tegen het evangelie
van verzoening en genade is
groot. Vandaar de ‘gevechten’
waar hij van spreekt. Dat alles
legde een grote druk op hem
en zijn medewerkers.
Er was ‘van binnen vrees’; de
liefde van Christus motiveerde.
En Paulus was in zorg over al
de gelovigen. Zou geloof geen
schipbreuk lijden? Zou groei
van geloof doorgaan als hij ze
niet direct kon aanspreken?
En ja, hij wist als geen ander,
dat God de groei geeft, maar
op hem lag wel de zorg voor
al de plaatselijke groepen van
gelovigen die door zijn unieke
dienstwerk waren ontstaan.