Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

De God beveelt echter aan
ons Zijn eigen liefde aan,
omdat, terwijl wij nog
zondaren waren, Christus
voor ons gestorven is
             Romeinen 5:8

God beveelt Zijn liefde tot
ons aan. Zijn eigen liefde.
Waaruit blijkt dat? Christus
stierf voor ons, toen wij nog
zondaren waren, of zouden
worden. Hij heeft Zijn Vader
lief; het niet Mijn wil was
beslissend in Gethsemane.
Daarmee is het ‘probleem’
van de zonde opgelost.
Paulus laat dat grondig en
uitgebreid in Romeinen zien.
Dat is écht goed nieuws.
Laten wij dankbaar en vol
vreugde in ons hart zeggen:
Vader, dank U wel.

Want ik streef naar jullie met 
het streven van God
   2 Korinthiërs 11:2^a

Het intense verlangen naar de
gelovigen is hier bij de apostel 
aanwezig. Hij streefde ernaar 
hen weer te ontmoeten. Dit 
was niet vleselijk; het was uit 
Gods liefde. 
Paulus’ bewogen hart ging uit 
naar de Korinthiërs; dat had 
hij ook voor de gelovigen in 
Rome. Dat had ook te maken 
met intens gebed voor hen en
dankbaarheid voor wat God
deed, zoals Titus bericht had.
Ons gebed en dank is aan God,
voor geestelijke zegen, voor 
medegelovigen, de geest van 
wijsheid en onthulling, dat het
woord van de Heer snel mag
voortrennen en verheerlijkt
wordt. En om vrijmoedigheid 
dat het geheimenis van het 
evangelie bekendgemaakt zal
worden.

Och, dat jullie van mij iets 
kleins van onbezonnenheid 
verdragen; maar ook, 
verdraagt het van mij!
   2 Korinthiërs 11:1

Ook hier, net als in andere 
delen van deze brief, een 
stijlvorm ironie. De apostel 
werd ongetwijfeld als een
‘onbezonnene’ bestempeld
door sommige Korinthiërs.
Hij was in hun ogen niet zo’n
goede spreker. In sommige 
lange toespraken ging het
voor hen te ver of was het 
te moeilijk. Om die reden 
gebruikt Paulus dat woord 
hier in ironie. Om toch zijn 
‘punt te willen maken’, wil
hij mogelijk via enigszins 
humoristische weg ingang 
bij hen houden. 
Het verdragen van elkaar is
iets van de liefde van God,
zie Efeziërs 4:2,3.

Want niet de zichzelf 
aanbevelende, die is 
beproefd, maar wie de 
Heer aanbeveelt.
   2 Korinthiërs 10:18

Paulus komt hier opnieuw
met aanbevelen, zoals in
10:12. Korinthiërs waren
snel onder de indruk van 
mensen die roemden in de
eigen kwaliteiten. Zij, die 
zichzelf opwierpen als dé 
kenner/spreker/uitlegger 
of iets dergelijks. Of daar 
waren er, die ‘wonderen’ 
en/of ‘genezingen’ konden
doen. Waar het om gaat is,
of de Heer aanbeveelt. Dat
Paulus een Timotheüs, een
Titus, een Lukas meenam;
zij waren beproefd.
Zij werden door de Heer 
aanbevolen. 
Wij mogen Christus Jezus
‘aanbevelen’; om Hém te 
geloven, te eren, dienen, 

Wie echter roemt, laat hij in
de Heer roemen!
     2 Korinthiërs 10:17

Hier herhaalt Paulus wat hij
in 1 Korinthiërs 1:31 schreef,
waarmee Jeremia 9:23,24 
naar voren komt. De mens 
zou niet roemen in zichzelf,
ook al is het nog zo minimaal.
Korinthiërs roemden nog in
mensen en waren nog niet 
zo ver dat zij erkenden, dat
alles uit en door en tot God
de Vader is. 
De Vader en de Zoon zouden 
alle roem en eer krijgen van 
de schepselen, de mens.
Wat een genade, dat wij niet 
van eigen kracht, maar uit 
Gods genade leven.