Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘God verhardde van meet af aan Farao’s hart?’

Kun je zeggen dat het anders is? Wanneer God eerst af zou moeten wach-
ten voordat Farao’s hart ver genoeg verhard is, tot welk punt dan? Farao
was helemaal niet zo’n sterke, het was juist nodig, dat zijn hart verhard
werd – door Ieue. Wanneer God af zou (moeten) wachten tot het hart ver
genoeg verhard is, waarom staat er dan dat Hij Farao verwekte? 

‘Tsja, dat staat er wel, ja. God wekte hem om op die plaats te komen.’

Farao kende van jongs af alleen de afgoden die in Egypte een belangrijke
rol speelden. Hij kende de God van Abraham, Isaäk en Jakob niet. Daar-
om zag hij bij het eerste wonderteken geen reden het volk te laten gaan.
Zijn hart werd verhard. Logisch. Kon niet niet anders. Hij diende de afgo-
den en werd zelf ook als een god vereerd. De machten van de duisternis
beïnvloedden hem in zijn opstelling. God liet dat gebeuren, liet dat toe.

‘Hij was ook een product van zijn afkomst en omgeving.’

Hij was vlees, had eigenschappen van zijn ouders geërfd, moest afgoden
dienen. Zijn hele denkwereld en hart was zo gevormd. Hij was stervend
en dus een zondaar, een doelmisser. Alles werkte mee om zijn hart te
verharden tegenover de God van Mozes, de Algenoegzame. Al die factoren
had Farao niet zelf bepaald. Welnee. Ieue, de God van Israël had hem in
die positie met die macht gebracht. Ieue verhardde Farao’s hart.

Want nu strek Ik Mijn hand uit en sla Ik jou en jouw volk met de plaag,
en jij wordt weggedrukt van de aarde. Nochtans, voor dit doel doe Ik jou
staan, om jou Mijn kracht te laten zien en opdat Mijn Naam in heel de
aarde verteld wordt.                                                                  Exodus 9:15,16

‘Ieue zei tevoren dat Hij Farao’s hart zou verharden.’

In Exodus 4:21 lezen we:

En Ieue zegt tot Mozes “Bij jouw terugkeer naar Egypte, zie al de wonderen
die Ik in jouw hand plaats en doe ze voor het aangezicht van Farao.
En Ik zal zijn hart standvastig maken en hij zal het volk niet wegzenden.

Dat stond al vast voordat Mozes naar Farao ging. We lezen later heel wat
keren, dat Farao zijn hart verheerlijkte, of zwaar maakte, of soortgelijke uit-
drukkingen. Later lezen we, dat Ieue zijn hart verhardde.

‘Zo lijkt het net, alsof Ieue reageert op het verharden van Farao zelf.’

Dat is wat heel wat uitleggers zeggen. Dit roept wel wat vragen op, zoals:
Ieue wist tevoren, dat Farao’s hart zou verharden. Dat lazen we in Exodus
3:19. Als Ieue dat wist, zal Hij dan pas reageren wanneer Hij ziet dat Farao
zich verhardt? Maar dat wist Ieue toch al? En Hij zegt toch óók vooraf, dat
Híj Farao’s hart zou verharden?

‘Ja, wie doet het dan in bijvoorbeeld Exodus 7:13? Ieue of Farao zelf?’

Wanneer we alleen afgaan op Exodus 7:13, dan zeggen we dat Farao zelf
zijn hart verhardde. Maar merkwaardig genoeg lezen we én in Exodus 4:21
én in Exodus 7:3, dat Ieue het hart van de Farao verhardde. In Exodus 7:3
staat:

En Ik, Ik zal het hart van Farao verharden en Ik zal Mijn tekenen en Mijn
wonderen doen toenemen in het land van Egypte

Wanneer het hart van Farao niet zou verharden, zou Ieue niet Zijn Naam
kunnen bekendmaken en alle afgoden van Egypte te kijk kunnen zetten!

‘We zien, dat Ieue tevoren aan Mozes alles bekendmaakt.’

Ja, Ieue (word-zijnde-was: Ik ben) heeft alles in Zijn hand. De vraag is, hoe ver
de Farao kon gaan. Wat was zijn speelruimte? De mens is vanuit zichzelf vlees.
Kan God niet behagen, is daar niet toe in staat. Hij is stervend, en daarom te
zwak om tot eer van God te leven. Dat betoogt Romeinen 3 ook. Allen zondigen
en missen de heerlijkheid van God. Zij worden om niet gerechtvaardigd, in Zijn
genade, door de vrijkoping in Christus Jezus. Wie? Allen, want dat staat daar.

‘Heerlijk evangelie. Maar Farao, dat was net zo’n doelmisser als iedereen.’

Dat zegt Romeinen 3 ook. We gaan vanzelf naar Romeinen 9, maar met dit in
het voorhoofd. Een mens is zwak, en zonder de inbreng van het evangelie is
hij/zij niet in staat tot eer van God te zijn. Dat gold voor de Farao die Ieue be-
doelt in Exodus 3 en 4. Ieue noemt zich in Exodus 4:5 de God van Abraham,
de God van Isaäk en de God van Jakob. Dat: Al-Sjaddai, de Algenoegzame, zo
onthulde Hij zich in Genesis 17:1. Dat blijkt wanneer Mozes het volk leidt.

‘Mozes kon tekenen en wonderen doen voor de Farao.’

Dat was een tentoonspreiding van Gods almacht, van Zijn algenoegzaam zijn.
Zie ook Exodus 6:2, waar Ieue tegen Mozes zegt dat Hij Al-Sjaddai is.
In eerste instantie lijkt het alsof Farao zelf zijn hart verhardt. In de geschiede-
nissen lezen we nergens zo veel over het verharden van het hart als bij de
Farao, die het volk Israël niet wilde laten gaan. Het is kennelijk een voorbeeld
voor vele anderen. Zo spreekt Romeinen 9.

‘Heel goed, wat een prachtige geschiedenis van Jozef.’

We zijn rijk, wanneer we op deze manier naar de gebeurtenissen kijken.
God bepaalt en bestuurt alles. Hij is absoluut in alles Degene die het vast in
Zijn richting leidt. Zo ook wanneer we het ongelooflijk belangrijke boek Genesis
verlaten en Exodus binnenwandelen. Ook nu zien we, wanneer we lezen in
Exodus, dat God, de alleenheerser is. We lezen van de verdrukking van Israël
in Egypte. Dat was, zoals Stefanus later zei:

Als nu de tijd van de belofte naderde die God zweerde aan Abraham, groeide
het volk en werd vermenigvuldigd in Egypte                              Handelingen 7:34 

‘Dat is het geloof, dat Stefanus had. Het werd zijn dood.’

Mozes werd geboren, en hij werd verborgen en kwam wonderlijk in de handen
van een Egyptische  prinses en zo aan het hof van de Farao. God leidde uiteraard
die gebeurtenissen. Hij moest in een biezen mandje op de Nijl komen, en naar de
plaats drijven waar de prinses kwam, dat was geen toeval. De tijd die God bepaald
had, kwam dichtbij. Daarom moest een komen die het volk zou gaan leiden.

‘Mozes kreeg eerst twee keer 40 jaar opleiding.’

Hij werd door God aangesteld Opmerkelijke woorden werden door Ieue gesproken

toen Hij Mozes riep op de Horeb. Ieue had Mozes tot op dat moment geleid en op
de Horeb gebracht. Daar riep Hij Mozes en gaf Hem opdracht om het volk te leiden
uit Egypte. Ieue zei tegen Mozes:

En Ik, Ik weet dat hij, de koning van Egypte, jullie niet zal toestaan te gaan, ook
niet door een vaste hand.                                                                          Exodus 3:19

We zien, dat Ieue natuurlijk tevoren wist hoe het zou gaan. Net zoals het Lam tevo-
ren gekend werd, vóór de nedewerping van de wereld.

‘Jozefs leven was dus ook van a tot z in Gods hand.’

En God gebruikte hem op een machtige manier om tot zegen te zijn voor de
rest van zijn familie. De houding van Jozef hierin is ook bijzonder, want zijn dromen
bleken exact uit te komen. Zijn broers en ouders bogen voor hem. Net als de scho-
ven in zijn droom bogen voor de zijne. God gaf hem die dromen, en God gaf hem
uiteindelijk die macht in Egypte.

‘Vandaag de dag is dat nog steeds zo?’

O Ja! God bepaalt uiteindelijk wie ergens regeert. De mens denkt wel democratisch
het allemaal zelf uit te kunnen maken. Ook de christen denkt dat. Maar in werkelijk-
heid is God het, de Vader van onze Heer Jezus Christus, die aanstelt. Jozef, een bui-
tenlander in Egypte, maar wordt wel onderkoning. Mozes kwam later ook aan het
hof. Esther werd zelfs koningin omdat zij dan Haman later kon uitschakelen.

‘Ja in het boek Esther wordt God niet eens genoemd.’

God is in die geschiedenis de Verborgene, net als in deze tijd. Maar blijkt wel alles
te besturen en te regelen. Haman kon zijn plot niet uitwerken, want God stak er
een stokje voor. Hij plaatste eerst de ‘spelers’ op de juiste plek en verhinderde de
moord op vele Joden. In de geschiedenis van Jozef blijkt Jozefs geloof, en hij zei,
toen zijn broers alsnog bang waren na de dood van vader Jakob:

En jullie, jullie beraamden kwaad tegen mij. God (Alueim) beraamde het ten goede,
zodat op deze dag veel volk in leven gehouden zou worden.                Genesis 50:20

We hebben gezien, dat de broers uiteindelijk niet anders waren dan instrumenten
in Gods hand. Jozef is dat gaan zien, met het oog van het geloof!