Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

maar wij zijn in alles verdrukt:
van buiten gevechten, van
binnen vrees
       2 Korinthiërs 7:5^b

De ‘gevechten’ vallen in het
kader van geloof. Zoals Paulus
ook aan Timotheüs schrijft:

Strijd de uitstekende wedstrijd
van het geloof ^1Tim.6:12

In die brief sprak hij zelfs van
oorlogvoering. De geestelijke
weerstand tegen het evangelie
van verzoening en genade is
groot. Vandaar de ‘gevechten’
waar hij van spreekt. Dat alles
legde een grote druk op hem
en zijn medewerkers.
Er was ‘van binnen vrees’; de
liefde van Christus motiveerde.
En Paulus was in zorg over al
de gelovigen. Zou geloof geen
schipbreuk lijden? Zou groei
van geloof doorgaan als hij ze
niet direct kon aanspreken?
En ja, hij wist als geen ander,
dat God de groei geeft, maar
op hem lag wel de zorg voor
al de plaatselijke groepen van
gelovigen die door zijn unieke
dienstwerk waren ontstaan.

Want ook toen wij Macedonië
binnenkwamen, heeft ons vlees
geen ontspanning gehad
         2 Korinthiërs 7:5^a

Toen Paulus opnieuw in die
provincie Macedonië kwam,
stond hij onder grote druk.
Zijn vlees, en dat van de naaste
medewerkers, kende geen rust.
De dienst van de Heer, wij zijn
Zijn slaven, betekent soms een
wat langere tijd grote druk.
De Heer weet de juiste maat,
ook al lijkt het soms erg veel.
Paulus roemde niettemin in
de verdrukkingen; hij schrijft
in Romeinen 5 het perspectief
uit, dat het volharding bewerkt
en de volharding beproefdheid
wat weer verwachting oplevert.
En in die vaste verwachting is
er vreugde en zekerheid.
Het uitzicht wat de Heer geeft is
heerlijk, vandaar dat dit een
uitzichtvol jaar is!  

Ik ben vervuld met vertroosting,
ik stroom over in de vreugde in
al onze verdrukking.
    2 Korinthiërs 7:4^b

De apostel was zelf vertroost
(Grieks: para-kaleō) doordat
hij ‘evangelie’ van en over de
Korinthiërs vernomen had.
Hij was zelfs vervuld met de
vertroosting door heilige geest
(de andere trooster) en kon
hij die troost en bemoediging
doorgeven aan de gelovigen.
Zo werkt dat (2 Korinthiërs 1:
3-12) in de praktijk.
Ondanks dat hij steeds onder
grote druk stond, was er grote,
zelfs overstromende vreugde.
Te roemen in de verdrukkingen
is iets, dat de geest van God in
gelovigen uitwerkt.
Lijden en druk zijn tekenen,
dat Gods liefde werkzaam is.
Hij werkt Zijn plan met ieder
van ons uit. Vader, dank U wel.

Groot is voor mij de
vrijmoedigheid naar jullie toe;
groot is voor mij het roemen
over jullie.
   2 Korinthiërs 7:4^a

Paulus had de gelovigen lief
met de liefde van Christus.
De apostel had zelf vanaf de
roeping onderweg, ooit, naar
Damascus, de overstromende
genade en liefde van Christus
ervaren. Diep was dat in zijn
hart gekomen, door heilige
geest vervulde hem dat.
Hij was nu meer vrijmoedig
want de Korinthiërs hadden
zijn ernstige, zeer liefdevolle
woorden ter harte genomen.
Zij hadden de genade van
God zo dieper leren kennen.
De grove zonde was uit hun
midden weggedaan. Licht en
duisternis kunnen niet door
één deur. Belial is kansloos
tegen Christus.

Niet om het veroordelen zeg
ik dit, want ik heb tevoren
verklaard dat jullie in onze
harten zijn, om samen te
sterven en samen te leven.
        2 Korinthiërs 7:3

Het ‘weest ruim voor ons’ en
wat daarvoor klonk, bedoelde
de apostel als aanmoediging.
Nu: niet om te veroordelen
zeg ik dit. Dat kon niet aan de
orde zijn; in een sfeer van de
verzoening en de vrede kan
zoiets niet. Broeders, zusters;
wij zijn aan elkaar gegeven.
De anderen zijn in je hart als
je voor hen dankt (om mee te
beginnen) en bidt.
Dat deed de apostel zonder
twijfel voor de Korinthiërs.
Dit blijkt niet alleen uit het
begin van zijn brieven, maar
uit alles wat hij schrijft lees
je zijn warm kloppende hart
voor hen en alle leden.
Laten wij dit voorbeeld in ons
leven navolgen!