Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Dus blijft er een sabbatsviering
over voor het volk van God
          Hebreeën 4:9

Andere vertalingen geven ‘rust’,
in identificeren de zevende dag
daarmee. Het gaat echter o
‘stoppen’, ‘ophouden’ met werk.
In de traditie van het judaïsme
wordt de sabbat gezien als een
koningin, en wordt als zodanig
binnengehaald op vrijdagavond.
De ware sabbat komt wanneer
de Messias Jezus Zijn volk Israël
verlost van de vijanden.
Dan is het de 7^e dag; de dag van
Jahweh die ± 1000 jaar duurt.
‘Het volk van God’ is ook hier in
Hebreeën Israël, niet het lichaam
van Christus. Wij zijn gered door
het geloof van Jezus Christus; en
wij leven in het ware ‘stoppen’
van het geloof. Geen enkele dag
staat boven de andere voor ons;
religie geldt niet, alleen Christus.  

Evenmin zoeken wij heerlijkheid
vanuit mensen, noch van jullie,
noch van anderen, hoewel wij,
als apostelen van Christus, tot
last konden zijn.
     1 Thessalonicenzen 2:6

Alle eer aan God, aan Christus.
Dat is de ware motivatie voor
dienstwerk. De gelovige in het
lichaam van de Christus heeft
daar alle reden toe: wat een
grote God, wat een rijkdom in
Zijn geliefde Zoon! Paulus had
volgens de regels (zie 1Kor.9)
van het evangelie mogen leven.
De Thora zei dat men een os
die aan het dorsen is, niet de
mond moet snoeren. Hij was
apostel van Christus.
Een hoge geestelijke status.
Zijn unieke apostelschap was
voor alle natiën. Op die basis
kon Paulus zelfs meer dan een
evangelist claimen. Dat deed
hij echter niet, om dat wat hij
bracht om niet (genade) door
te kunnen geven.    

Want wij waren eens niet met 
een woord van vleien gekomen, 
zoals jullie weten, noch met 
een voorwendsel vanwege 
hebzucht. God is getuige!
  1 Thessalonicenzen 2:5

Paulus kon dit oprecht zeggen. 
Het motief waarin hij en zijn 
medewerkers bezig waren, was
volkomen zuiver. Het ging hen
niet om materiële winst; ook 
niet om zoveel mogelijk volgers
te krijgen. Het woord, het was
totaal op God en Zijn Zoon en 
Zijn eer gericht. Dat had voor al
die mensen in Thessaloniki erg
duidelijk moeten zijn. Maar ook
daar kwam (veel) tegenstand. 
Waarop Paulus snel vertrok. 
God was getuige van dat alles,
het ging om Zijn eer.
De liefde tot God en Zijn Zoon 
was merkbaar aanwezig in heel
Paulus’ optreden. Laat ook ons
leven zo zijn; geheel en al tot 
Zijn verheerlijking.

Want indien Jozua hen in het
stoppen had gebracht zou Hij 
niet over een andere dag 
hebben gesproken na deze 
dingen.
               Hebreeën 4:8

Als men Jozua en Kaleb was
gevolgd, in geloof, dan zou er
nooit over een andere dag 
zijn gesproken. Jozua wordt 
slechts even genoemd; dat 
laat zien hoezeer Hebreeën 
bezig is met de situatie van 
het volk Israël in de wildernis.
Het volk Israël was in de tijd
van Handelingen op weg naar
het beloofde koninkrijk.
Net zoals het volk uit Egypte 
op weg was naar het beloofde
land. Zij zouden ingaan in het
‘stoppen’, net zoals Jahweh 
op de zevende dag. Geloof is
het, dat stopt met eigen(wijze)
werken; het geeft zich over in
de machtige hand van Vader.   

Bepaalt Hij weer een dag,
‘heden’ – zeggend in David 
na zoveel tijd, zoals tevoren
verklaard is: 
‘Heden, ingeval jullie Zijn
stem zouden horen, zouden
jullie niet jullie harten
verharden’
          Hebreeën 4:7

Zijn stem – dat is de stem die
de woorden van de profeten
inhoud geeft. Het is de stem
die aan Israël steeds de Torah
deed horen. De priesters, die
zouden deze aan het volk elke
dag onderwijzen. Ezra deed
dat en gaf er uitleg bij.
Toch hoorde Israël via Mozes
de stem van Jahweh. Toch was
er verharding, vereelting van ‘t
hart. De woorden van Jahweh
drongen niet meer door. Zelfs
bij de gelovige in deze tijd van
genade geroepen kan zoiets
ontstaan door afwijkende
stemmen, invloed via andere
mensen. De stem van de wet
ligt steeds op de loer en werkte
als splijtzwam onder gelovigen
in Galatië.
Laten wij de stem van Gods
genade via de apostel van de
natiën volgen, steeds horend
het woord van de waarheid,
het evangelie van onze redding!