‘Het zijn die verzen die je niet zo vaak leest in de Schrift, ze gaan diep.’
Daarom was het ook goed, dat even te laten inwerken gisteren. Die laatsten
die we gisteren noemden zijn de vaten tot verontwaardiging en God draagt
deze met veel geduld. Daar is kennelijk veel kracht voor nodig. Ze moeten er
zijn, die vaten tot oneer. In feite is het weer heel bijzonder wat in Romeinen
9:22 staat. Dat God ze zelfs draagt met veel geduld is iets, dat wij op het eer-
ste gehoor niet begrijpen.
‘Kennelijk wil God dus heel bewust dat ze er zijn.’
En Hij draagt ze zelfs met veel geduld! Dat is bijna voor ons niet te bevatten.
Hoe kan het nu, dat God, die liefde is, juist deze instrumenten tot oneer
draagt? We zijn zo opgegroeid met een verkeerde twee machten gedachte.
Eén goede en één kwade macht, licht en duisternis, et cetera. En de meeste
mensen denken zo en leven daarmee. Ze willen allemaal graag het goede doen.
Maar dat lukt niet altijd.
‘Het is daarom zo opmerkelijk wat Paulus hier schrijft.’
Deze diepe overwegingen vind je nergens zo compleet in de Schrift terug.
God blijkt zowel de vaten tot eer als tot oneer te dragen. Die tot oneer ver-
eisen veel geduld bij God, kennelijk. Anders zou het daar niet staan.
Je moet tot de conclusie komen, dat God alle touwtjes in handen heeft en
dat Hem niets uit handen loopt. Daar is Hij dan ook echt Plaatser (Grieks:
Theos) voor. Hij geeft alles Zijn plaats in Zijn grote plan of voornemen van
eonen!