21 mei 2019
‘Israël zal ook één zijn.’
Voor Israël zal het in de toekomst in
wezen echt pinksteren zijn. Zoals de
apostel Petrus in Handelingen 2 aan-
kondigde. Destijds was dat pinkste-
ren, het wekenfeest dat in Jeruzalem
gevierd werd, waar traditiegetrouw
veel mensen op af kwamen. Ook de
Israëliërs die buiten het land woon-
den, uit de diaspora, de verstrooiing.
Ze hoorden de apostelen ineens in de
eigen taal spreken. Echte tongentaal.
‘Toen wel echte talen.’
Daarna is deze lijn gestopt, het volk
als geheel, en met name de leiders,
wezen de koninkrijksboodschap af.
Dat was ook in Gods plan de bedoe-
ling. Saulus kwam, en werd later, na
de ommekeer, Paulus genoemd. Dit
betekende het begin van de gemeen-
te die het lichaam van Christus is. In
dat lichaam geldt de eenheid van de
geest in scherp contrast met de ver-
deeldheid van het vlees in de wereld.
‘Pinksteren is oogstfeest.’
Men noemt het het wekenfeest, om-
dat na de eerstelinggarf na Pesach 7
sabbatten geteld moesten worden.
Op de 50edag was het Shavuot, ofte-
wel het wekenfeest. Later, in de Griek-
se Schrift de vijftigste. Dat was in we-
zen ook een oogstfeest; graanoogst.
De bedoeling ervan was, dat men dit
feest van Jahweh zou vieren, vrolijk
zou zijn voor Hem. Typologie zegt, dat
dit een beeld van de oogst uit de vol-
keren is. Het koninkrijk van de Messias
Jezus zal dan gestalte krijgen, óók over
de volkeren.