Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘De dood en het bloed van Christus zijn dus van onschatbare waarde.’

Nou en of! Dat het kruis zo’n enorme reikwijdte heeft, en zo doorwerkt in
allerlei zeer belangrijke facetten, wie had dat ooit kunnen vermoeden? Wat
in geen mensenhart is opgekomen, dat heeft God bereid, gereedgemaakt voor
hen die Hem liefhebben. Dat heeft Hij bewerkt door het grote offer: Zijn eigen
Zoon, die aan het vloekhout genageld werd.

‘Het is groots en heerlijk. De verzoening door Zijn werk, het is Zijn offer.’

En: alle gelovigen zijn gelijk als het gaat om geestelijke zegen en het voorrecht
van de vrije toegang tot de Vader. Waar voorheen een stenen middenmuur de
heidenen verhinderde en alleen de hogepriester eenmaal per jaar in het heilige
van de heiligen mocht komen, hebben alle gelovigen vandaag vrije toegang tot
de Vader! Wij zijn eraan gewend, maar het is in feite heel bijzonder.

‘Ja als je er goed over nadenkt, is het heel wonderlijk, wat wij ontvingen.’

Het wordt bijna nog wonderlijker als we op ons in laten werken, dat God het
is, die alles bewerkt. Door de tegenstander als tegenstander te scheppen moest
er wel zonde in het universum komen. Later zette God de boom van kennis van
goed en kwaad in de hof. De mens moest wel zondigen, kon niet anders. En in
die zondigende mensheid gaf Ieue het voorschrift van de besnijdenis, waardoor
er wel vijandschap moest zijn tussen twee groepen! Dat is wat!
Morgen gaan we daar eens verder naar kijken.

‘Is er altijd vrede in het lichaam van Christus?’

Hij, Christus Jezus, is onze vrede. Hij maakt de twee groepen tot eenheid, dat
heeft Hij al door het kruis bewerkt. Het gaat erom, dat de leden dat door krijgen,
dat zij met het hart begrijpen wat HIj heeft gedaan. En dan kunnen zij beginnen
die vrede ook uit te leven. Dat staat toch in Efeziers 4:1-3.
Het gaat om de eenheid van de geest. Die geest leidt de gelovigen ertoe, echt en
werkelijk die eenheid te bewaren met de band van de vrede.

‘Dat is dan wel de door Vader bewerkte vrede door Zijn Zoon.’

Nu is het gezamenlijk-lichaam (Efeziers 3:6) een eenheid. Bestaat uit twee die
een zijn geworden. De vijandschap in dat lichaam bestaat niet langer, want die
is aan het kruis gedood. Dit is dus een van die uitwerkingen van het kruis.
Wederzijdse verzoening staat nooit los van het kruis, maar is te allen tijde er
nauw mee verbonden. Sterker nog: uit Zijn werk aan het kruis voortgekomen.

‘Maar die vijandschap, hoe zit dat precies? Waar zat dat dan in?’

Het vlees. Het was de vijandschap in Zijn vlees, die gedood werd aan het kruis.
Het menselijke vlees werd in feite voor Gods aangezicht weggedaan daar op
Golgotha. Met Christus stierf heel die oude mensheid. En daarmee werd ook
de grondslag en basis voor elke verdeeldheid weggedaan. Verdeeldheid, strijd,
afgunst, eer, trots; het zit allemaal in dat vlees van de oude mens. En dat alle
steekt toch nogal eens de kop op onder gelovigen.We zouden rekenen met de
nieuwe situatie en de nieuwe mens aandoen!    

‘Mooi, die vrede die zo centraal staat in Efeziers 2:11-18.’

Het gaat daar om een verzoening tussen twee groepen. Die komt tot stand
door het kruis. We lezen: Want Hij is onze vrede, die beiden een maakt, en
dat op grond van het bloed van Christus, vers 13 van Efeziers 2 zegt dat. Het
kruis is dus duidelijk in beeld hier.

Paulus vervolgt dan met: en de middenmuur van de stenen omheining weg-
breekt (de vijandschap in Zijn vlees) en de wet van geboden in inzettingen
buiten werking stelt, opdat Hij de twee in Zichzelf tot een nieuwe mensheid
zal scheppen, vrede makend….

‘Ja, een bijzonder fijn stukje. Het lijkt ook wat ingewikkeld.’

Die ‘beiden’ uit vers 14 zijn de twee groepen, Israel en de volkeren. Door het
bloed van Christus is tussen die twee vrede gemaakt. Hij, Christus Jezus, be-
werkt die eenheid. Soms kan het zijn, dat twee in vijandschap met elkaar wa-
ren. Als die twee tot verzoening en vrede komen, kan het zijn, dat de band
na de verzoening nauwer dan ooit wordt. Zoiets gebeurt ook tussen Israel en
de volkeren.

‘Als ik om me heen kijk zie ik daar helemaal niets van.’

Dit is nu een feit in het lichaam van Christus, dat de nieuwe mensheid in een
notendop is. Als het goed is, is in de praktijk de vrede tussen die twee groepen
in het lichaam van Christus zichtbaar. In elk geval geldt voor elk lid, dat ze oor-
spronkelijk hoorden bij 1 van die 2 groepen. Voor elk lid geldt, dat Christus on-
ze vrede is. Doordat Hij Zijn bloed gegeven heeft aan het kruis, verzoende Hij
deze twee wederzijds in een gezamelijk-lichaam. Hoewel dat pas jaren na Gol-
gotha bekend werd gemaakt, werd het door het kruis al bewerkt!          

‘En het kruis was beslissend om de verschillen, de kloof te overbruggen?’

De onderlinge meningsverschillen bleken uit het verschil tussen Jood en hei-
den voort te komen. Zo is er in Handelingen 15 een enorm meningsverschil
op grond van besnijdenis en dus afkomst. Een fanatieke Joodse sekte wilde
dat de gelovigen uit de natien besneden zouden worden, anders zouden zij
in hun ogen geen redding kunnen verkrijgen.

‘Dat wordt daar door Petrus rechtgezet, in feite.’

We hebben daar wel vaker over gesproken, ook in het kader van de Galaten-
brief. Ook in Handelingen 21 en 22 lees je over de afgunst bij de Joden op ba-
sis van ijver voor de wet. Die leidde ertoe dat zij zelfs Paulus wilden doden op
valse geruchten. Het ging om de heiden Trofimus.
Zoals je beginvraag vandaag was: het kruis brengt de wederzijdse verzoening
tot stand. Dat blijkt uit Efeziers 2:11-18.

‘Ja, daar staat regelmatig het woord vrede.’

De natien blijken dichtbij gekomen te zijn door het bloed van Christus. De vij-
andschap op grond van de vleselijke verschillen werd in feite vernietigd door
het kostbare bloed van Christus.
‘Thans echter, in Christus Jezus, zijn jullie die eens veraf waren nabij gewor-
den in het bloed van Christus’ (Efeziers 2:13)!
Daarna komt de vredesduif binnenvliegen:
‘Want Hij is onze vrede, die beiden een maakt…..’  (Efeziers 2:14)!

‘God is geest. Hij is daarom dichtbij, dat zei je gisteren. Waarom waren de
volkeren dan toch veraf?’

Paulus geeft in Athene te kennen, dat God niet ver is van eenieder van ons
(Handelingen 17:24). Dit is zeker waar. Tijdens Israels opkomst en de periode
dat zij een vooraanstaande plaats hadden in de wereld was het God zelf die
de mensheid stuurde. Hij is de Beschikker en Onderschikker van alle volkeren.
Als het gaat om direct leiden van een volk, dan was dat beperkt tot Israel. Zij
kregen het Woord door de profeten.

‘De anderen volkeren werden niet op die manier geleid door Ieue.’

Nee. Wat betreft waren zij veraf, en hadden geen rechtstreekse toegang tot
Hem. Dat had Israel in de tabernakel en tempel wel. Zij hadden ook profeten
en koningen die naar Ieue moesten luisteren. Zo wordt een serie voorrechten
in Romeinen 9:4 genoemd. God bleef God en als zodanig draagt Hij verantwoor-
delijkheid voor de schepping. Maar een persoonlijke band met Hem was niet
mogelijk bij de natien. Hij liet hen hun eigen weg gaan (Handelingen 14:16).
Hij was dus als de Godheid dichtbij, maar als het gaat om omgang, gemeen-
schap, was Hij ver weg. De volkeren waren dus in die era (voor het kruis) veraf!

‘Dat is goed om te zien. God is geest en dus dichtbij, en toch toen voor de vol-
keren ver weg en niet rechtstreeks te benaderen.’

De volkeren waren vervreemd van God. Dat had gevolgen. Zij waren niet alleen
ver van Hem vandaan, maar ook vervreemd van het burgerschap van Israel.
De hele mensheid bleek geen eenheid te zijn. Zij was innerlijk verdeeld. Er was
verschil en afstand tussen de besnijdenis en de onbesnedenen. Dit was zeker
ook in de dagen van Paulus aanwezig. Dit leverde wrijving op tussen gelovigen.
De discussies ontstonden uit de vleselijke verschillen, dat bleek steeds weer!