Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Weet je, dit klinkt als een verademing, het doet warm aan, die liefde van God.’

Het geweldige is, dat je iemand was die onbruikbaar was voor God, maar door
Zijn genade ben je nu bruikbaar voor Hem, in Zijn dienst. Prachtig, toch? En
in Zijn mildheid gebruikt Hij ons als een schouwspel nu en in de komende eo-
nen (Efeziërs 2:6,7). Ook in Efeziërs 2:7 gebruikt Paulus dit woord: mildheid.
Hij spreekt daar over de overstijgende rijkdom van Gods genade in Zijn mild-
heid over ons in Christus Jezus. Dat laat Hij aan de hemelingen zien!

‘Weer zo’n aspect van de liefde van God, waar je lang bij stil kunt staan.’

Als die liefde van God in ons doorwerkt, zullen wij ook mild naar de ander toe
zijn, juist diegene die misschien zijn stekels tegen ons of jou opzet. Kan zomaar
zijn in je gezin, op school, op je werk, in het verkeer, op de universiteit, je oplei-
ding: overal is het goed Zijn mildheid door je heen te laten werken. In plaats
van stekels mildheid. Welwillend zijn naar de ander, juist als die ander dat niet
verwacht. Dat werkt iets uit.

‘De praktijk is vaak weerbarstig.’

Dan kun je misschien hunkeren naar erkenning van anderen, terwijl je allang
door Vader zelf erkend bent. Geen enkele verhindering om bij Hem te komen.
Ook al zou je graag zien dat anderen je erkennen, heb geduld. Dan zijn we gelijk
weer terug in 1 Corinthiërs 13:4: ‘de liefde is geduldig’. God heeft met ons onein-
dig geduld. Hij brengt ons stapje voor stapje verder in geestelijk opzicht. Steeds
ontdek je achteraf, dat Vader je verder heeft verdiept, je hebt Hem door alle er-
varingen en bijbelstudies heen, beter leren kennen.

‘Maar o, o, o wat kunnen wij als gelovigen toch ongeduldig zijn, naar elkaar toe.’

Dat zouden wij beseffen: God werkt met eenieder Zijn plan uit, en gaat met ieder
Zijn bijzondere weg. Soms laat Hij dingen in ons leven zitten, waar wij misschien
helemaal niet blij mee zijn, maar het is Zijn weg met ons, een stukje geduld gaan
leren, misschien. Hij heeft met heel Zijn schepping heel erg veel geduld en draagt
met veel geduld de vaten of instrumenten van verontwaardiging, zegt Paulus in
Romeinen 9:22. De liefde is geduldig!

‘Als we dus navolgers van God willen zijn, als geliefde kinderen, betekent dat heel
concreet: geduld hebben met anderen?’

Paulus is eigenlijk de apostel van Gods liefde. Meestal betitelt men Johannes
zo, maar Paulus laat de diepte van Gods liefde als geen ander zien. Als je bij-
voorbeeld in 1 Corinthiërs 13 leest, dan ontdek je dat alleen Hij, Christus Jezus,
daar volledig aan voldoet. Wij mensen halen deze hoge waarden niet, normaal
gesproken. Zijn geest werkt in ons als gelovigen, en dat kan er de oorzaak van
zijn, dat we iets van die agape, van die liefde van God in ons leven terugzien.

‘Soms is het onder gelovigen een beschamende vertoning, dan gaat men in de
wereld nog weleens beter met elkaar om.’

Paulus geeft aan, dat als je je hele leven filantroop bent, en heel veel van je bezit
weggeeft om aan de armen uit te delen, maar het is niet door Gods liefde, dan is
het….niets. Zoiets kan namelijk heel zelfgericht zijn. Je geeft, opdat de mensen
jou zullen waarderen en jou op een voetstuk gaan zetten, zo van: ‘kijk die en die
eens, die geeft veel geld aan de armen’. De Heer Jezus zei van de arme weduwe
die haar laatste geldstukje in de offerkist wierp, dat zij meer gegeven had dan de
anderen die heel opzichtig veel geld gaven.

‘Het gaat om het hart wat er achter zit?’

Precies. Als het niet door Gods liefde gedreven wordt, stelt het niets voor. Zelfs
al zou je je lichaam overgeven, dan nog stelt het niets voor als het niet door de
agape gedreven wordt. God is zelf het ultieme voorbeeld van geven. Hij gaf Zijn
eigen Zoon, vanuit belangeloze liefde. Daardoor werd aan heel de schepping zicht-
baar hoeveel God er voor over had om de schepping te redden en om Zijn liefde,
gerechtigheid en heerlijkheid te tonen.

‘Het is de onbegrijpelijke liefde, die zo diep gaat, dat zelfs iedereen gered wordt!’

We kunnen dankbaar vruchten plukken van het vele werk dat door broeders
als A.E. Knoch is verricht. Grote concordanties op het Grieks en het Hebreeuws
zijn in de tijd voorafgaand aan het ontstaan van de concordante vertalingen tot
stand gekomen. De Heer heeft -achteraf gezien- stap voor stap de mogelijkheid
gegeven om achter de waarheid van Gods woord te komen. Als je zegt de waar-
heid te kennen uit het Woord, word je al snel als aanmatigend gezien.

‘Dat zullen ze van de Heer ook gezegd hebben; Hij zei van zichzelf: ‘Ik ben de
weg, de waarheid en het leven’.’

Tegenwoordig kun je in de samenleving nauwelijks nog hardop zeggen, dat je de
waarheid hebt leren kennen. Ook in theologische kringen zullen ze dan zeggen:
‘ja, dat is voor jou de waarheid, maar niet voor mij, of voor anderen’. Men heeft
al aardige tijd geleden de wissel omgezet voor wat betreft de waarheid. Ook in
kringen van de wetenschap kun je eigenlijk niet zeggen dat je de waarheid kent.
Men zal altijd weer kritische vragen stellen en de gevonden zaken ter discussie
stellen. Niets is zeker.

‘Wat een verademing om naar de Heer zelf te luisteren. Hij bad in Johannes 17,
‘heilig hen in Uw waarheid, Uw woord is de waarheid.’

Precies. De spijker op de kop. Voor de Heer was het aloude Woord van de Vader
de waarheid. Geen twijfel, zekerheid! Pilatus vroeg zich al handen in onschuld
wassend af: ‘wat is waarheid?’  Dus die zat er ook al mee, terwijl in zijn dagen de
grote filosofische werken van de Griekse denkers allang geschreven waren. Die
hadden hem kennelijk niet aan waarheid kunnen helpen, hij was eigenlijk een
postmoderne twijfelaar, zouden wij nu zeggen.

‘Maar, eenvoudig geloven wat de waarheid van de Schriften is, dat is waar het
om draait!’