Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘…dat de God van onze Heer Jezus Christus, de Vader van de heerlijkheid, jullie zou geven een geest van wijsheid en onthulling……en wat de overstijgende grootte van Zijn kracht is voor ons die geloven….die werkzaam is in de Christus, Hij, die Hem opwekt uit de doden en Hem zet aan Zijn rechterhand te midden van de hemelingen….’      Efeziërs 1:17-19, CV

In deze tweede vindplaats van de uitdrukking ‘te midden van de hemelingen’ in Efeziërs, wordt de plaats die bedoeld wordt, nog duidelijker. Christus zit aan de rechter(hand) van God, en dat blijkt ook te midden van de hemelingen te zijn. Een geestelijk hoge positie, hoger kan niet. Het is voor ons in elk geval onzichtbaar, want Hij is de Verborgene in deze tijd, die ook ‘het beheer van het geheimenis’ genoemd wordt. Hij is ontrokken aan ons letterlijk oog, maar toch kijken wij in geloof omhoog naar Hem, die ons zo onuitsprekelijk liefheeft. Hij is dus gezet aan Gods rechterhand, dáár, in de hemelen.
‘Ja mag ik even inbreken? Dit vind ik zo moeilijk aan deze brief. Het is niet tastbaar. Je kunt niets pakken met je handen. Voor mij moet het tastbaar zijn.’
Voor ons als gelovigen geldt wat de Heer zei: ‘gelukkig zijn zij, die niet zien en toch geloven’.
De discipelen konden als het ware hun geloof tastbaar bij zich hebben in hun Meester, met wie zij optrokken. Hij deed de storm bedaren, winden gingen liggen op één woord van Hem. Dat konden de discipelen voelen, beleven en ervaren. In een boot op het meer van Galilea.
We gaan nog een stap verder. Later in de tijd werd langzaamaan duidelijk, door de roeping van Paulus als apostel, dat er een bijzondere periode ging aanbreken. De lijn was altijd geweest: Israël op aarde, bedoeld om licht voor gojim (heidenen) te zijn, zegen en onderwijzing van Jahweh te verspreiden, tot sjalom voor allen. Dat werd met Paulus doorbroken. Hij ging rechtstreeks naar de gojim zonder dat heel het volk erbij betrokken was. Dat leidt tot grote nijd, kijk maar in Handelingen 22:22. Daar zijn de Joden woedend, als ze hem horen zeggen, dat de Heer hem naar de natiën (de gojim) stuurde. Ze spreken in feite een doodswens over hem uit!
Paulus schrijft later in gevangenschap deze brief, waarin hij 5 keer met ‘te midden van de hemelingen’ de richting, plaats en positie van het lichaam van Christus aanwijst.
Dit hemelse aspect was voor de meeste Joden een groot struikelblok, gewend als zij waren te denken en te handelen op aarde, met een aardse toekomst en aardse zegen die de Messias zou brengen. Zij konden dat niet bevatten.
Omdat het gaat om hogere, geestelijke (niet met handen aan te raken) waarheden, is dit hemelse aspect helaas voor veel ware gelovigen een moeilijk en zwaar te verteren punt.
Laten wij voortdurend voor alle heiligen –en voor onszelf-  bidden om de geest van wijsheid en onthulling (iets bekend maken, de bedekking wegnemen) in erkenning van Hem! (Efeziërs 1:17)

‘Gezegend is de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, die ons zegent met iedere geestelijke zegen te midden van de hemelingen, in Christus  ’  Efeziërs 1:3, concordante vertaling.
Wat een geweldig begin van deze bijzondere brief! Centraal staan, zoals altijd in de Schrift, de God en Vader van Hem (die ook ónze Vader is), én de Heer Jezus Christus. Zij doen het grote werk in de eonen, waardoor alle schepselen eens zich voor God en Zijn zoon aanbiddend zullen buigen. Zij  danken voor de overstromende rijkdom aan genade, die hun geschonken werd.
Wat zegt de apostel verder? Dat God zegent, Zijn schepselen (hier: u, jij en ik, de leden van het lichaam van Christus) begunstigt met zegen, met Zijn gunsten. Paulus gaat dat allemaal opsommen in deze Efezebrief.
Paulus schrijft van geestelijke zegen. Niets tastbaars. De zegeningen, die wij ontvangen, zijn geestelijk. Rijkdom aan genade, vergeving van krenkingen (die dingen waarmee je God op Zijn hart trapt), de vrijkoping door Zijn bloed en al die kostbare waarheden, die hij verder noemt.
Het gebed daarbij is, dat deze geestelijke waarheden heel diep in ons hart doordringen en ons vrijmaken van al het neerdrukkende schuldbesef, van alle verwijten, die de machten ons willen influisteren als het gaat om ons verleden, bijvoorbeeld.

Deze geestelijke zegeningen bevinden zich in een hogere atmosfeer: te midden van de hemelingen.
Sommigen willen hier liever vertalen: ‘in de hemelen’, of: ‘in de boven/op-hemelen’. Het maakt voor de betekenis in feite niet veel uit. Het gaat erom, dat we in de Efezebrief het aardse verlaten en terechtkomen in het hemelse, of te midden van de hemelingen. Dáár zijn onze zegeningen geplaatst.
Paulus zegt dan ook in Kolossenzen 3:1 ‘zoekt wat boven is, waar Christus is, aan Gods rechterhand zittend. Weest bedacht op wat boven is niet op wat op de aarde is.’

De hemelse roeping van het lichaam van Christus, de ekklesia, is iets, dat in Paulus’ latere (gevangenschaps)brieven onthuld wordt. In 1 Korintiërs 15 wordt een hint gegeven, nadat Paulus in zijn eerste brief aan de Thessalonicenzen het unieke gebeuren bekendmaakte: de wegrukking van de ekklesia, om onze Heer in de lucht te ontmoeten! In 1 Korintiërs 15 gaat het om de vraag : ‘hoe worden de doden opgewekt?’. De apostel stelt in vers 40, dat er aardse en hemelse lichamen zijn. Nadat hij uit de schepping een aantal voorbeelden genoemd heeft, zegt hij in vers 42: ‘zo is het ook bij de opstanding uit de doden’.
We lezen in vers 42-49: verderf – onverderfelijkheid; oneer – heerlijkheid; zwakheid – kracht; ziels – geestelijk. Het gaat hier om het lichaam van de gelovige, dat een grote verandering zal ondergaan. Het lichaam, dat wij in de levendmaking zullen ontvangen, is nog steeds ons lichaam, wij zullen elkaar  herkennen. Het lichaam is dan onverderfelijk, in heerlijkheid, met kracht en geestelijk.
Dan volgen meer tegenstellingen; de eerste Adam was een levende ziel, de laatste Adam een levendmakende geest. Eerst kwam het zielse, daarna het geestelijke. De eerste mens was uit de aarde, aards; de tweede mens is de Heer uit de hemel. We hebben nu weer twee tegenstellingen: ziels – geestelijk en aarde – hemel. Vervolgens zegt hij, dat het wezen van de aardsen hetzelfde is;  dan zegt hij : ‘zoals de Hemelse is, zo zijn ook de hemelsen’. Het woord ‘hemels’ is een stapje verder dan het woord ‘hemel’ uit vers 47. Het woord ‘hemel’ uit vers 47 is in het Grieks ouranos;
en het woord ‘hemels’ in vers 49 is in het Grieks epouranios. Daarmee worden de gelovigen als het ware voorbereid op de Efezebrief. Want daar wordt vijf keer het woord ‘hemels’ gebruikt. De enorme verandering, die de gelovigen bij de bazuin van God ondergaan, is die van aards in hemels. Als dat zó is, dan kan de toekomst van de leden van het lichaam van Christus toch alleen dáár, te midden van de hemelingen zijn? We zullen toch geen hemels lichaam ontvangen om in de toekomst voor altijd op aarde te zijn? Dat lijkt erg onlogisch en in tegenspraak met het Hem ontmoeten in de lucht en de openbaringen van de Efezebrief! En die brief spreekt van de overstijgende rijkdom van Gods genade in Christus Jezus!

In de laatste Uitdaging staat een artikel over de gelijkheidsgedachte. Het is een artikel van mw. drs. Martie Dieperink. Zij constateert, dat de idealen van de gnostische gelijkheids-ideologie, die in afgelopen honderd jaar door feministen is verbreid, uitloopt op: gelijkheid, zelfbeschikkingsrecht en individualisme. Iedere hiërarchie is taboe. Het gaat hierin om een andere geest dan die van God. De mens heeft de drang om onafhankelijk van God of een ander mens te willen zijn. God en mens, man en vrouw worden dan gelijkgesteld. In het New Age denken zijn God, mens en natuur allemaal even goddelijk. Alles wordt hetzelfde. Men wil even omvattend als God zijn en het mannelijke en het vrouwelijke in zich verenigen om de geslachtelijke beperkingen te overstijgen en een ‘heel’ (holistisch) mens te zijn. Dan heeft men de aanvulling van de andere sekse niet meer nodig. Tot zover deze gegevens uit het artikel.
Wat je in de Schrift ziet, is dat de mens God heel hard nodig heeft en dat het nogal hoogmoedig van de mens is, te denken, dat men zelf alles wel kan uitmaken. Ook de ontkenning, dat de mens de ander nodig heeft, is een grote tegenstelling met de Bijbelse gegevens. De man heeft de vrouw nodig, en andersom net zo. Dat man en vrouw gelijkwaardig zijn, is maar al te duidelijk; beide zijn mens en zo door God geschapen. Er zijn uiteraard ook grote verschillen die niet ontkend kunnen worden. De emancipatie van de vrouw in de wereld is doorgeschoten. In veel gevallen is de vrouw gelijker dan de man geworden, en we kunnen als gelovigen ook niet stellen, dat de vrouw gelijkwaardiger is dan de man.  In onze tijd worden de oorspronkelijke, wáre bedoelingen áchter deze emancipatiebeweging zichtbaar: afbraak van het gezin en het gezinsleven, ver doorgevoerd individualisme. Een astronomisch hoog aantal echtscheidingen; kortom, we leven in de slotfase van de westerse cultuur zoals die er in de afgelopen honderden jaren geweest is. En we leven in de eindfase van de tegenwoordige, boze eon (Grieks: aioon), wat betekent, dat wij des te meer uitkijken naar de komst, de aanwezigheid van onze Heer Jezus Christus. Voor ons, het lichaam van Christus, eerst in de lucht, en daarna op aarde, voor Zijn volk!

Paulus haalt in Eeziërs 4:8 het triomflied Psalm 68 aan.
Het tekstverband daar in die Psalm (vers 9,17) geeft aan, dat het met de Sinaï te maken heeft. Op de Sinaï ontving Mozes de 10 woorden van God, de onderwijzing. Die Torah, waar Israël onder gesteld werd, het oude verbond, bleek een juk te zijn, dat noch wij, noch onze vaderen hebben kunnen dragen, zegt Petrus in Handelingen 15:10. Paulus kende de ervaring van onder de wet te leven. Hij spreekt in Romeinen 7:23 over ‘krijgsgevangene maken’; vrijwel hetzelfde werkwoord, wat hij ook in Efeziërs 4:8 gebruikt. Ook in Romeinen 7 heeft het met de wet te maken. Paulus leefde er onder en ervoer dat zijn vlees hem steeds gevangen wilde nemen in de wetmatigheid van de zonde. Dit werd onder de wet alleen maar erger. Hij ervoer het als een gevangenschap (of ballingschap). En de Heer heeft in Zijn opstanding die gevangenschap meegenomen en Hij geeft nu genadegaven aan de mensen. Efeziërs 4:7 spreekt van ‘genade’ en ‘geschenk’. 4:8 spreekt van ‘gaven’ en ‘geven’, zodat de hele atmosfeer van 4:8 genade is. Dat kon alleen zo zijn, als Hij die gevangenschap van de wet eerder had weggenomen! Hij geeft gaven aan de mensen! Aan het lichaam van Christus zijn dat apostelen en profeten (in het fundament, 2:20), evangelisten, herders en leraars. Die zijn tot opbouw van het lichaam geschonken, door de Heer, die zelf het enige hoofd is.
Zo zie je, dat het hele tekstverband niets te maken heeft met de doden en waar die zijn! Als men deze tekst daarvoor wel wil gebruiken, dan legt men er dingen in, die er eenvoudigweg niet staan!
‘Ja bedankt, best wel veel duidelijker zo.’ Mooi. Fijn he, dat wij niet wettisch leven, maar in, onder en door genade van God!