Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Daarom, zoals de heilige geest 
zegt: “Heden, ingeval jullie Zijn
stem zouden horen,
Zouden jullie niet jullie harten 
verharden als in de verbittering, 
In de dag van de aanvechting in
de woestijn.”
            Hebreeën 3:7,8

Aanvechtingen kennen wij in
ons leven, net als het volk die
in de wildernis kende.
In het begin van ons geloof,
nog onvolwassen als wij waren,
reageerden wij vermoedelijk
ook net als Israël. Waarom?
Hoe kan dit in mijn leven toch
zo gebeuren? God, Die liefde
is, was geduldig, en is dat nu
nog steeds. Hij overziet heel
onze weg, wij niet. Van alles
en nog wat overkomt ons; wij
leerden gaandeweg, dat het
niet Vaders ongenoegen was.
Het was en is Zijn liefde, dat
Hij met veel geduld, genade,
wijsheid, ons opvoedt. Als wij
daardoor gegroeid zijn, leren
wij aanvaarden uit Zijn hand
wat op onze weg komt.
De Heer zal voorzien! Ja, nou
en of Hij dat doet.

Daarom, zoals de heilige geest 
zegt: “Heden, ingeval jullie Zijn
stem zouden horen,
Zouden jullie niet jullie harten 
verharden als in de verbittering, 
In de dag van de aanvechting in
de woestijn.”
            Hebreeën 3:7,8

Dit verwijst naar Rafidim, te
lezen in Exodus 17, waar het
volk geen water had. Het wa
een aanvechting, beproeving.
Hun hart verhardde; er was
ongeloof, het vertrouwen in
Mozes brokkelde snel af.
Zo ontstond het tegenspreken
tegen Mozes, het mopperen.
Zij wilden hem bijna stenigen.
Jahweh voorzag in water uit
de rots Horeb. Mozes moest
de rots slaan met de staf die
eerder gebruikt was om de
rivier de Nijl te slaan.
Zo gebeurde het, dat hij de
rots sloeg. Dat was typerend,
want Hij, Die met hen optrok
was de Christus (1Kor.10:4).
Zo werd het ongeloof van het
volk beschaamd; Jahweh Jireh
voorzag!

Daarom, zoals de heilige geest 
zegt: “Heden, ingeval jullie Zijn 
stem zouden horen,
Zouden jullie niet jullie harten 
verharden als in de verbittering, 
In de dag van de aanvechting in 
de woestijn.”
            Hebreeën 3:7,8

De tocht van 40 jaar door de
wildernis (woestijn) was een 
type (voorafschaduwing) van 
de Handelingentijd. Israël zou
het beloofde land ingaan. In 
Exodus en Numeri lezen wij 
over de reis van het volk. 
In Handelingen zou Israël het
beloofde aardse koninkrijk in-
gaan; als bemoediging kwam 
deze Hebreeënbrief uit. 
De oproep aan de gelovigen 
is: verhard je hart niet. Nu de
doorbraak (nog) afwachten.
Er is herinnering aan wat was,
wat als typen (voorbeelden) 
geschreven staat. Dat zou 
voor hen (en alle gelovigen) 
goed zijn om alert te blijven.
Zij hadden immers een aardse,
wij een ^ophemelse toekomst! 

Christus echter, als Zoon over 
Zijn huis – Wiens huis wíj zijn, 
mits wij de vrijmoedigheid en 
de roem van de verwachting 
tot aan de voltooiing bevestigd,
vast zouden houden.
            Hebreeën 3:6

Klinkt hier het: ‘mits’ als de 
inleiding van een voorwaarde.
In het goede nieuws van de
overstromende genade bij de
apostel Paulus ontbreekt dat.
De Israëlitische gelovigen, zij 
zouden volharden totdat het 
aardse koninkrijk van Messias
Jezus doorbrak. ‘Wie volhardt
tot het einde, zal gered worden’
klinkt het in Mattheüs 24:13.
De heilige geest van de belofte;
daarmee zijn wij verzegeld tot
in de dag van de vrijkoping zegt
Efeziërs 4:30. 
Natuurlijk is daar de door Gods 
geest gewerkte ‘trouw’ (geloof).
En Vader zal dat zelfs belonen 
bij het erepodium van Christus
en God. Maar uiteindelijk blijkt
dat niets van onszelf is, alles is
uit God, de Vader!