Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Abram kende wel obstakels onderweg.’

We hebben gezien, dat de Kanaänieten in het land waren
(Genesis 12:6). Daarna het wegtrekken uit het beloofde land
omdat er honger was, en daarin bleek dat Abram –ondanks
geloof- ook nog zijn eigen inzicht vertrouwde. Hij trok naar
Egypte en kwam daar in de problemen om Saraï. Daar moest
hij weer iets leren van de algenoegzaamheid van God doordat
Hij tussenbeide kwam en Saraï aan Abram teruggaf.

‘Ja het geloofsleven is een leerproces.’

Zeker, en wanneer we langer op die weg zijn, leren we meer
ons eigen onvermogen kennen. En de grote kracht van God
wordt steeds duidelijker voor ons. Abram had zo’n leermo-
ment in Egypte. In die tijd heeft Saraï hoogstwaarschijnlijk
Hagar meegenomen. Als teken van de werking van het vlees
(slavernij). We zullen de grote gevolgen daarvan nog zien in de
komende dagen.

‘Wat een lessen in Genesis.’

We leren de diepte ervan door Paulus kennen. Of mensen dat
nu leuk vinden of niet. Een derde probleem was zijn eigen
familie (vlees, bloed): de herders van Lot maakten ruzie met
die van Abram. Herkenbaar in gemeentes, geestelijk gezien.
Nadat Abram en Lot uit elkaar waren gegaan, werd Lot in een
soort stammenoorlog in het land gevangen weggevoerd. En
Abram moest hem bevrijden. Abram greep in hoorde daarna de
stem van IEUE, dat Hij zijn Schild en Loon is; dat geldt ook ons.

‘Er waren meer ontmoetingen van IEUE met Abram.’

Die in Genesis 15 is ook opmerkelijk. Abram wordt door IEUE uit zijn
tent geroepen. Hij moet naar de sterren kijken. Niet te tellen, zoveel.
Opnieuw krijgt Abram de belofte te horen, dat hij zeer veel nageslacht
zal krijgen. En hij gelooft IEUE, het wordt hem tot gerechtigheid gere-
kend. Er is iets opvallends aan dat gebeuren in Genesis 15.

‘Wat is dat dan?’

IEUE spreekt, Abram hoort het en gelooft. Hij vertrouwt op IEUE en
dat wordt hoog gewaardeerd door Hem. IEUE spreekt, Abram luistert
ernaar en gelooft de belofte die hij te horen krijgt. Inmiddels zijn de
jaren wat gevorderd. Abram was 75 toen hij vertrok, op weg ging.
Nu is hij ruim 10 jaar verder, zo lijkt het. Wat nu in dit hoofdstuk op-
valt, is de totale afwezigheid van werken.

‘Hoe bedoel je dat?’

De kwestie is: Abram moet nageslacht krijgen om de lijn naar de komst
van de grote Eerstgeborene voort te zetten. In Genesis 15 werkt IEUE
niet, Hij spreekt. Ook Abram werkt niet, hij hoort en gelooft. Dat is de
eenvoudige en ook diepe betekenis van deze geschiedenis. Een groot
voorbeeld voor ons. Een type van de tijd waarin wij leven. We hebben
alleen Zijn woord, wij geloven dat en hebben geen verdiensten.
En zo worden we gezegend met de gelovige Abram, dit was de periode,
zegt de apostel, toen hij nog niet besneden was. Dat verwijst naar ons,
wij bevinden ons in dezelfde positie als Abram toen!

‘Terach bleef afgodendienaar.’

En dat werkte ook in zijn familie zo. Want later, toen Jakob bij oom
Laban kwam, bleek Rachel de terafim mee te nemen. De zogeheten
huisgoden gingen met haar mee. Maar Abram trok verder en we le-
zen over hem toen hij 75 jaar oud was. De Schrift vertelt een aantal
gebeurtenissen uit zijn leven over een periode van 100 jaar, want
hij stierf toen hij 175 was.

‘En hij was 100 toen Izaäk geboren werd.’

Merkwaardig, ja. Sarai en neef Lot waren ook meegegaan naar het
beloofde land. Toen Abram daar arriveerde, aankwam, waren de
Kanaänieten in het land. Daarvan zag hij zoveel, dat de kinderen
zich maar liever niet met hen vermengden. Jakob moest maar naar
het oosten trekken, naar oom Laban, om eventueel een vrouw te
bemachtigen.

‘Abram ging wel steeds in geloof zijn weg.’

We zien ook, dat hij door honger wegtrok uit Kanaän en naar Egypte
afdaalde. Dat was niet in vertrouwen op IEUE, want hij had ook in
het beloofde land kunnen blijven en vertrouwen hebben gehad om-
dat IEUE hem voedsel had kunnen geven. Maar IEUE had Zich nog
niet aan Abram onthuld als de Algenoegzame, dus vertrouwde hij
nog op zijn eigen oordeel.

‘Het zag er weinig hoopvol uit in Abrams dagen.’

In de tijd van Noach kon nog gezegd worden, dat hij rechtvaardig
was omdat hij het woord van God hoorde en geloofde. In de dagen
van Terach en Abram echter, was er niemand meer waar dat van
gezegd kon worden, dat die en die rechtvaardig was. En verscheen
God aan Abram in Mesopotamië. Dat is de grote kracht van IEUE
boven die van de afgoden. Hij zei tegen Abram daar weg te gaan.

‘Zo gezien eigenlijk een wonder, dat Abram luisterde.’

Uiteindelijk, wanneer we heel diep kijken, blijft maar één conclusie
over: de geest van Alueim (God) werkte in Abram. De vrucht van die
geest is geloof (Galaten 5:22,23). Niet Abrams eigen inzicht, niet de
wijsheid van de afgoden, maar God zelf bewerkte in Abram dat hij
ging. Abram was gehoorzaam, ja, en dat is het werk van God in hem.
Zeg je het anders dan geef je de mens, en niet God, de eer.

‘Er werd al iets zichtbaar van de algenoegzaamheid van God?’

Dat wel, alleen heeft Abram dat niet zo ervaren. Hij ging, er was ge-
loof in zijn hart gewekt. Maar hij was voor een groot deel nog vlese-
lijk bezig. Hij ging naar het land dat God hem wijzen zou. Kennelijk
had de ontmoeting met IEUE zoveel indruk op hem gemaakt, dat
hij direct voldoende vertrouwen had in die belofte, zodat hij ging.
En hij reisde in eerste instantie met vader Terach mee. 

‘Abram kwam dus uit een puur heidense omgeving.’

Men had daar de maangodsdienst. Sin was de maangod en zijn vrouw
heette Ningal of Nina, waar de naam Nineve van afgeleid is. In die si-
tuatie kwam IEUE tot hem en riep hem. Al de andere mensen voldeden
helemaal –net als nu- aan de beschrijving van bijvoorbeeld Psalm 14:1-3:

de dwaas zegt in zijn hart: er is geen God; zij handelen verderfelijk,
bedrijven gruwelijke daden, er is niemand die goed doet
IEUE zag uit de hemel neer op de mensenkinderen,
om te zien of er iemand verstandig was, iemand die God zocht;
zij allen zijn afgedwaald, tezamen zijn zij verdorven;
er is niemand die goeddoet, zelfs niet één

‘Erg duidelijk, dit citeert de apostel in Romeinen.’

Het laat de zondigheid van de mens zien. Met als gevolg en logische
consequentie de vruchteloosheid en de ineffectiviteit van de inspan-
ningen van de mens. De mens doet wel veel, maar het leidt tot niets.
Dit was in Paulus’ dagen zo, in onze tijd, vandaag, is het niet anders.
En in de dagen van Abram was het precies hetzelfde. Het was niet
Abrams keuze, maar die van God zelf om hem op te zoeken.

‘Ja in Genesis 11 en 12 begint het allemaal.’

Hij kreeg de belofte van God, dat Hij Abram zou doen uitgroeien tot
een volk, een natie die groot zou worden. Abrams naam zou ook
toenemen en groter worden. Van Abram wordt in Genesis gezegd:

Abram geloofde God; en God rekende het hem toe als gerechtigheid.

Twee keer door Paulus en één keer door Jakobus aangehaald. Het
werd niet alleen over hem, maar ook over anderen geschreven. En
op een bijzondere manier geldt het ook ons en alle andere gelovigen.
Paulus noteert dat in Romeinen 4:16-25 en Galaten 3:5-9.