Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Wat een machtige boodschap, dat evangelie van de onbesnedenen. Ik heb
God gisteren ervoor gedankt, die genade.’

Ja, en het geloof dat wij hebben, is ook uit Zijn hand ontvangen. We
hebben alles van Hem ontvangen, zoals Paulus ook aan de Corinthiërs
schrijft in  1 Corinthiërs 4:7:

En wat hebt u dat u niet hebt ontvangen? En als u het ook ontvangen
hebt, waarom roemt u alsof u het niet ontvangen had?

Dat is wat wij ons zouden realiseren. We ontvangen alles uit Zijn hand.
Het evangelie, dat Paulus bracht, is het evangelie van de heerlijkheid
van de gelukkige God, dat aan hem toevertrouwd was:

En ik dank Hem Die mij kracht geeft, Christus Jezus, onze Heer, dat Hij
mij trouw geacht heeft, toen Hij mij een plaats gaf in de bediening

Paulus had een geweldige bediening, en hij dankt Christus Jezus voor
de kracht die hij van Hem ontving. Hij had de unieke bediening van het
evangelie van de onbesnedenen en het apostelschap van dat evangelie.

‘Bij Paulus is het zo bijzonder, dat hij overweldigende genade ontving,
hij was niet op zoek naar Jezus!’

Er is geen enkel spoortje dat Saulus Hem zocht. Integendeel. Hij vervolgde
de gemeente van God en daarmee Jezus zelf!

mij, die vroeger een lasteraar was, een vervolger en een verdrukker, maar
mij is barmhartigheid bewezen, omdat ik het in onwetendheid gedaan heb,
in ongeloof….

Hij was voorheen een lasteraar, vervolger en verdrukker. Dat verhinderde
de Heer niet hem te roepen op weg naar Damascus. Zijn zonden en tekeer gaan
tegen de gemeenteleden vormden geen belemmering voor de Heer om hem te
grijpen en stil te zetten. Hij was bezig in onwetendheid, in ongeloof. Even na-
gaan wat hij zegt: hij was druk bezig zich aan de Mozaïsche Thora en alle over-
leveringen en inzettingen van het judaïsme te houden, het was in ongeloof.

‘Religieus bezig zijn heeft dus geen enkele waarde voor God.’

Saulus ging leren, dat hij zelf niets kon doen tot zijn redding. Daar was een Ander
voor nodig, die van zichzelf had gezegd: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven.’
Het werk dat gedaan moest, was volbracht door Hem die Saulus, de woesteling,
ontmoette -buiten het land- in overstromende genade.  En dat laatste woord is de
kern van het evangelie van de onbesnedenen!

‘En wat zegt pinksteren? Dat is het toch vandaag?’

Pinksteren spreekt van oogst en verlossing. De 50 is de verlossing en het
wekenfeest is een oogstfeest (Leviticus 23:15-22).  Het gaat onder andere
om de eerstelingen en dat verwijst vanzelfsprekend eerst naar Christus
zelf, zoals Paulus in 1 Corinthiërs 15:23, en daarna deel 2 van de oogst: die
van Christus zijn in Zijn parousia, en vervolgens het einde, dat is de rest
van de mensheid die wordt levendgemaakt. En zo verwijst pinksteren als
oogstfeest naar die geweldige toekomst als allen levendgemaakt zijn!

Toch bijzonder , dat wij zo’n evangelie mogen kennen.’

Ook dat is genade, en Paulus was daar zo diep van doordrongen! Zijn evange-
lie legt niets op op de mens, maar zet de mens volledig in Gods genade, die
zegt dat jij het niet hoeft te doen, maar dat Hij het doet. En al gedaan heeft.
Al wat wij kunnen doen als gelovigen, is leven uit geloof in dat wat Hij geeft.
Hij heeft ons onuitsprekelijk lief en niets kan ons scheiden van Zijn liefde in
Christus Jezus, onze Heer.

‘Dat is toch ook kenmerkend bij Abraham, want we hadden het over hem.’

Paulus voert het leven van Abraham aan, als hij het evangelie in Romeinen
brengt. Het gaat eerst om het geloof van Jezus Christus, en dat is voor ons red-
dend. Dat wij ook geloven is een geschenk in genade van God. Wij zijn gerecht-
vaardigd om niet door de vrijkoping in Christus Jezus. Het is niet alleen recht-
vaardiging door geloof. Wij zijn gerechtvaardigd in Zijn bloed (Romeinen 5:9)
wat ons beschermt tegen Zijn verontwaardiging. Wij staan voor Hem zonder
schuld.

‘Geweldig. Ga door.’

Daarnaast maakt Paulus duidelijk, dat wij ook gerechtvaardigd zijn om niet,
in Zijn genade. De rechtvaardiging die wij hebben ontvangen is dus volgens
Paulus in Romeinen: om niet, in Zijn genade, door Zijn geloof, in Zijn bloed.
Als we het rijtje nalopen en ons afvragen of er iets van ons bij zit, is het heldere
en enig juiste antwoord: nee. Niets van onszelf, het is alles van Hem!
Dát is de basis van het evangelie van de voorhuid, van de onbesnedenen!

Vandaag stond Noach en zijn roeping om de
ark te maken, centraal. Wat waren de omstan-
digheden? Waarom vroeg God dat aan hem?
Luister de audio van deze boodschap hier.

NB: U kunt het beste eerst het geluidsbestand
downloaden en op uw mp3 speler/laptop/tablet
zetten. Dan heeft u de beste geluidskwaliteit.

‘Ben jij ervan overtuigd, dat er gelovigen overal zitten?’

Ja, het lijkt erop, dat overal waarachtige gelovigen zitten, die zich afvragen
als zij in de Bijbel lezen, of het nu echt zo is, wat er gepredikt wordt, dat het
ook wáár is. Als we kijken naar de twee evangeliën, dat van de Besnijdenis
en dat van de voorhuid (onbesnedenen), dan zijn er waarachtig grote ver-
schillen. Abraham is een mooi voorbeeld, Paulus gebruikt zijn leven om
te laten zien hoe de dingen geestelijk liggen. Fundamenteel is het werk van
Christus, Zijn geloof is maatgevend en reddend.

‘Abraham geloofde God, het werd hem tot gerechtigheid gerekend.’

De fundamentele waarheid in het evangelie van de onbesnedenen, is dat
rechtvaardiging door geloof alleen is. Geen werken, juist niet. Geloof in
het woord en dus de beloften van God, eert God en de kracht van Zijn uit-
spraken. Abram geloofde God op Zijn woord en dat werd hem tot gerech-
tigheid gerekend. Het ging om een belofte over de toekomst, dat hij nage-
slacht zou hebben, zoveel als de sterren aan de hemel en zand aan de
oever  van de zee.

‘Ja hij geloofde in de beloften van God, hoewel hij de vervulling ervan pas
veel later zag.’

Eerst verscheen de God van de heerlijkheid aan hem en Abram was op
slag een gelovige. God overweldigde hem en hij geloofde en vertrok naar
het beloofde land, wat hij niet zag. Hij geloofde vast in de dingen die nog
niet te zien waren. Hij ging op weg en dat in vol vertrouwen op God.
Dat zegt Hebreeën 11:8  :

Door het geloof is Abraham, toen hij geroepen werd, gehoorzaam geweest
om weg te gaan naar de plaats die hij tot een erfdeel ontvangen zou. En hij
is weggegaan zonder te weten waar hij komen zou.

Hij ging, vertrok en leefde in geloof, vast vertrouwen in het woord van God.
God had gesproken en die zou doen en geven wat Hij beloofd had. En zo trek-
ken wij door het leven en wandelen in geloof, niet in wat wij zien (2 Corin-
thiërs 5:7)!

‘Weet je, als we zo duidelijk dit anathema bekijken, wordt voor mij de
diepe ernst waarmee de apostel schrijft, helder.’

Er was nogal wat op het spel gezet, het ging Paulus om het geloofsleven van
de Galatische gelovigen. Voor een deel was de verwoesting ervan al een feit.
Paulus zet de verkondigers van het andersoortige ‘evangelie’ onder anathema.
Zij zijn gewijd aan de verwoesting, de destructie van hun geloofsleven. Het
brengt geen vrede, maar onrust; het leidt niet tot geloof, maar tot krampach-
tig doen-doen-doen. Het geeft geen rust, maar onzekerheid.

‘De gevolgen van deze verkondiging zijn desastreus, verwoestend!’

Hun boodschap tastte het paulinische evangelie van genade in de kern aan.
Vandaar dat de apostel zo fel is in deze brief. Waar het om draait, is dit: wet
werd vermengd met genade, en dan hou je niets over, niets! En dat het om
de Mozaïsche Thora gaat, blijkt uit Galaten 4:21 waar Paulus de typologie
van de geschiedenis van Abraham, Sarah, Hagar, Ismaël en Isaäk laat zien:
het gaat om de slavernij (onder de wet) en de vrijheid (onder de genade).
Hij leidt de typologie in met de woorden:

Zeg mij, jullie die onder de wet (Thora) willen zijn, horen jullie de wet
(Thora) niet?

Waaruit blijkt, dat het bij de Galaten ging om mengsel van genade en
leven onder de wet, of onder de Thora van Mozes. Dat is geen legitiem
evangelie, het is een andersoortig, een omgedraaid ‘evangelie’. Geen
echte boodschap van genade meer. Paulus had hen onderricht gegeven
waarin genade de centrale boodschap is.
Ga je bij het evangelie van de Besnijdenis te rade, dan ben je bezig de lijnen
met elkaar te verwarren. En dat laatste woord gebruikt Paulus in Galaten
1:6-9, het Griekse woord tarasso. Er waren binnengdrongen valse broeders
die hun vrijheid in Christus kwamen bespieden.  En judaïstische leraren
kwamen en brachten een mooi klinkende boodschap, maar het bracht ver-
warring.

‘En dat soort leraren is er vandaag de dag nog steeds?’

De verwarring die toen, in Paulus’ dagen ontstond, is zo ongeveer main-
stream christenheid. Zelfs nogal wat evangelische gemeentes die in de
jaren 60 en 70 van de vorige eeuw zijn ontstaan en die goed begonnen met
de genade, leven nu onder de wet. Men voert ook in jongerenmagazines
discussies of het vierde gebod (sabbat houden) in acht genomen moet wor-
den op zondag en hoe ver je daarin gaat. Of je wel kan shoppen op zondag
ja of nee. Dat zijn uitingen van wat er zoal rondgaat.
Hoe ver is men dan verwijderd van de genadeboodschap van Paulus!