Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

We zien, dat degenen die onder het evangelie van de besnijdenis zijn,
moeten volharden tot het einde (Mattheüs 24:13; 10:22). Dit is in het
evangelie van de onbesnedenen  (dat van Paulus) niet zo, omdat het
dan volledig om genade gaat. Het is helemaal vrij van welke verdien-
ste of inspanning van de mens dan ook. Gelovigen hoeven niet te vol-
harden tot het einde (van hun leven) om de redding vast te kunnen
houden.

‘Beter is te zeggen, dat de Heer je vasthoudt, en niet dat je zelf moet
volharden?’

Het hangt niet van ons af. Het is Gods genade. Dat blijft ook voor onze
dagelijkse levenswandel zo. We leven in het diepe besef, dat wij dood
zijn voor de zonde en levend voor God in Christus Jezus. En net zoals
Hij dood is voor de zonde en nu leeft voor God, zo rekenen ook wij. Nu
zijn we bezig met Romeinen 6. Ook een uiterst belangrijk hoofdstuk.

‘En in het koninkrijksevangelie moet je dus volharden tot het einde en
in dat van de onbesnedenen niet.’

Het gaat er weer om, dat wij inzien hoe groot en diepgaand het verschil
tussen beide evangeliën is. Bij Paulus gaat het om rechtvaardiging door
het geloof van Jezus Christus. Dat sluit inspanning van de mens uit. En
dat zouden wij geloven. Het initiatief ging van God uit. En Hij verzoende
ons met zichzelf door de dood van Zijn Zoon. En dat houdt in, dat er niets
meer tussen God en mens is. Elke mogelijkheid tot veroordeling is uitge-
sloten. Bij het andere evangelie wordt iets verwacht: rechtvaardig han-
delen, ijver, volharden tot het einde.

‘Speelt Filippenzen 2 een rol in het geheel, of niet?’

Je kunt misschien Filippenzen 2 : velen dienen hun eigen belang (of
dat van een organisatie en hun plek daarin) verbinden met Filippen-
zen 3: hun god is de buik, ze zijn aards gezind. Je ziet dat in kerkelijk
werk en in allerlei christelijke (of evangelische) organisaties. Op den
duur wordt de organisatie belangrijker dan de boodschap en wat de
Schrift over gemeente zijn zegt.

‘Ik weet niet hoe Paulus zou reageren, als hij de huidige praktijk zou
zien en horen.’

Hij zou als spreker niet welkom zijn. Zou té afwijkend zijn en teveel
onrust veroorzaken. Bovendien heeft hij geen theologie gestudeerd,
dus komt hij niet in aanmerking om te preken en al helemaal niet om
predikant te kunnen zijn. Daarbij zou hij er niet over piekeren de drie
formulieren van enigheid te ondertekenen. Hij zou bijzonder krachtig
protesteren tegen artikel 37 van de nederlandse geloofsbelijdenis.

‘Tsja, dat kun je je zo voorstellen. En als Jezus zelf zou komen, zou Hij
ook niet welkom zijn, waarschijnlijk.’

Ze hielden wat achter. Een soort achterkamertjespolitiek, zoals we dat in
het huidige politieke -en te vrezen valt ook in het kerkelijke- bedrijf ken-
nen. Dan wordt er achter de schermen (of in ‘achterkamertjes’) eerst het
een en ander besloten, waarna een voldongen feit aan de wereld (of het
Nederlandse volk) gepresenteerd wordt. Bij Petrus was wat deze beide
echtelieden gedaan hadden, zó ernstig, en de krachten van het koninkrijk
waren zó werkzaam, dat zij beiden het met hun leven moesten bekopen.

‘Maar dit kan in deze genadetijd toch niet gebeuren?’

Nee, want Gods genade zit op de troon. Maar in de ekklesia, het lichaam
van Christus, zouden deze dingen niet gebeuren. En toch….
Maar omdat Gods genade in alles het leidende principe moet zijn, kan
er heel wat gebeuren en vraagt het van de gemeenteleden heel wat om
elkaar genade te schenken. Dat is niet zomaar wat! Maar alle leden zou-
den zich bewust zijn van het feit, dat zij zelf dagelijks genade van God
geschonken krijgen. Efeziërs 4:32 leert dit uitdrukkelijk.

‘Maar het is soms heel erg moeilijk, als er verdrietige dingen
gebeurd zijn.’

Hangt er van af. Het is een ding als nog geestelijk jonge gemeenteleden
‘de fout ingaan’; maar het is iets anders als zeer ervaren en volwassen
gelovigen ‘een scheve schaats rijden’. En dat helemaal als het gelovigen
betreft, die in feite als oudsten beschouwd moeten worden. Vandaar dat
de apostel in 1 Timotheüs 5:20,21 daarvan schrijft:

“Neem tegen een oudste geen beschuldiging aan, tenzij er twee of drie
getuigen zijn. Wijs hen die zondigen, in tegenwoordigheid van allen te-
recht, opdat ook de anderen vrees zullen hebben.”

‘Ja, daar hebben we het wel vaker over gehad. Dit is ook met
het volk Israël gebeurd?’

Ja, want zij verwierpen als volk de Messias Jezus en zij wezen
na de ontvangen vergeving (waar de Heer om bad op het kruis)
af. Want toen het koninkrijk opnieuw aangeboden werd, waar
het boek Handelingen over schrijft, werd op grond van hun on-
geloof Jeruzalem en de tempel verwoest en het volk verstrooid.
Maar, een individueel mens kan – onder het evangelie van de be-
snijdenis – de vergeving verspelen en alsnog voor de grote witte
troon komen.

‘Omdat de Thora nog steeds geldt in dat evangelie?’

Als we de bergrede lezen, zien wij dat in het aardse koninkrijk van
de Messias Jezus, een nog dieper en verder gaande regelgeving geldt
dan in de voorschriften van de Thora zelf. Als we Jesaja 66:24 lezen,
dan zien we wat er gebeurt met diegenen, die zich verzetten tegen
de regering in het koninkrijk. Zij worden gevierendeeld en in het ge-
henna geworpen. Denk ook aan Ananias en Saffira, zij vielen dood
voor de voeten van de apostelen neer.

‘Paulus schrijft in 2 Korintiërs 3, dat de Thora van Mozes een bedie-
ning van de dood en veroordeling is.’