Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

Want zelf weten jullie,
broeders, dat onze ingang 
naar jullie toe niet leeg
is geworden.
 1 Thessalonicenzen 2:1

Paulus had daar 3, hooguit
4 weken gesproken. Daar 
ontstond een ekklesia, een 
groep uitgeroepenen. Het 
was niet ‘leeg’, nee, God 
gaf rijke vrucht in de vorm 
van mensen die hoorden 
én geloofden wat Paulus 
zei. Het waren woorden
van God, die doordrongen
in de harten van de mensen.
Terwijl de arbeid onder de
Joodse mensen moeizaam
was en weinig respons had.
Dat ontmoedigde hen niet;
de broeders gingen verder,
ook toen Paulus fysiek niet
langer te midden van hen
was. Christus Jezus was 
het, Die bewaarde! 


 

en Zijn Zoon uit de hemelen 
te verbeiden, die Hij heeft 
opgewekt uit de doden, Jezus, 
Die ons bergt uit de veront-
waardiging die komend is.
   1 Thessalonicenzen 1:10

In een wat langer gedeelte, 
4:13-5:11 spreekt de brief
over de verontwaardiging
van God, die komt. Paulus 
had in de zeer korte tijd dat
hij bij ze was, ook uit Daniël
over de dag van Jahweh en
toekomst gesproken. Daar
spreekt hij in deze brief ook
over. Zo kregen zij – en wij –
antwoorden. Hoe gaat het 
met de overledenen? Wat
zal van hen worden, als Hij
komt, aanwezig is? Een hint
lezen wij in dit vers, Hij, 
de Heer Jezus Christus,
bergt ons – exact op tijd! 

Maar spreekt jezelf elke dag 
aan, tot wat “heden” genoemd
wordt, opdat niet iemand uit 
jullie verhard zou worden door 
de verleiding van de zonde
     Hebreeën 3:13

Israël was als volk uit Egypte 
uitgeleid. Twee gebeurtenissen
waaruit Israëls ongeloof bleek,
komen naar voren. Verspieders
keerden terug en het volk wil
niet het beloofde land in. 
Jahweh wilde ze wegvagen en
Mozes kwam tussenbeide. Zo
mochten Jozua en Kaleb blijven
en het land ingaan, de rest van
die generatie kwam om in de
woestijn. 
Bij Massa/Meriba (strijd/bitter)
murmureerde het volk omdat 
ze geen water hadden. 
De grote zonde: ongeloof was
debet aan dit weerspannige 
gedrag. De Hebreeën waar 
deze brief aan gericht is, 
waren in dezelfde situatie 
als Israël destijds. Daarover
meer in het vervolg. 

Kijkt uit broeders, of niet in
iemand van jullie een boos-
aardig hart van ongeloof zal 
zijn door je terug te trekken 
vanaf de levende God
            Hebreeën 3:12

Gods beloften blijven staan;
Hij zal het koninkrijk brengen
op Zijn tijd. Het werd duidelijk
dat uitstel kwam nu het volk 
Israël verhardt in ongeloof. 
Zij trokken zich terug van de
levende God en bleven in een
dor en doodse religie steken.   
De ‘broeders’ hier zijn zij, die 
uit Israël tot geloof in Messias 
Jezus kwamen. Zij waren in 
3:1 op de ^ophemelse roeping 
gewezen. Een hint richting het 
geheime beheer (Ef.3:9) dat 
Paulus verkondigt.
Nu het verwachte koninkrijk 
op aarde uitbleef, werden zij
óók aangezegd te leven uit 
geloof, vertrouwen.

Zoals Ik gezworen heb in Mijn 
verontwaardiging: “Indien zij 
zullen binnenkomen in Mijn 
ophouden!’ “
            Hebreeën 3:11

Er kwam een hele generatie 
om in de wildernis. Ongeloof
en dus ongehoorzaamheid en 
weerspannigheid waren de
kwalijke oorzaken. 
Dit deelte wat wij lezen (vers
7-11) is Psalm 95:7^b-11 (hSV):

Heden, indien u Zijn stem hoort,
verhard uw hart niet, zoals te 
Meriba, zoals in de dagen van 
Massa in de woestijn: 
daar stelden uw vaderen Mij 
op de proef, daar beproefden 
zij Mij, hoewel zij Mijn werk 
zagen. Veertig jaar heb Ik 
gewalgd van dit geslacht; Ik 
heb gezegd: Zij zijn een volk 
met een dwalend hart, en zíj 
kennen Mijn wegen niet.
Daarom heb Ik in Mijn toorn
gezworen: Mijn rust zullen zij 
nooit binnengaan!

Met ‘ophouden’ is de rust (met
verbinding naar sabbat) van het
geloof bedoeld. Het ‘indien’ is 
de weergave van Hebreeuws:
‘im’ dat ‘nooit’ betekent; een 
sterke ontkenning. Met dit als
voorbeeld komt de oproep 
van Hebreeën om in geloof
te blijven gaan. De beloften 
van God zijn er, en Hij zal ze
zeer zeker vervullen.