Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘De Heer is waarlijk opgestaan!’

Zo is dat! Geweldig evangelie voor een ieder die het maar wil horen.
De dood is definitief overwonnen. God wekte zijn zoon op de derde
dag op. Hij is de eersteling van de nieuwe schepping.
Dat is Gods hart: leven geven aan ieder, uiteindelijk.

‘Ja in 1 Corinthiërs 15 staat toch, dat de laatste vijand de dood is?’

Als je het boek openbaring erop naslaat, zie je dat in Openbaring 20
gezegd wordt dat de dood en het dodenrijk in de poel van vuur
geworpen worden. Er wordt twee keer gezegd in Openbaring 20 en 21,
dat de poel van vuur de tweede dood is.
Daarbij lezen wij ook, dat de tegenstander, het beest en de valse profeet
in die poel van vuur geworpen worden. Bij hen wordt niet gezegd dat
het de tweede dood is, want zij blijven erin leven.
Voor de mensen die erin geworpen zullen worden, is het de tweede
dood. Met andere woorden: al wat vijandig kon zijn is in de poel van
vuur geworpen, die nadrukkelijk de tweede dood is.
Wat is dan de laatste vijand?

‘Ik kan er niet onderuit: de laatste vijand moet dan wel de tweede dood
zijn. Dat kan niet anders.’

Daarmee laat Paulus dus zien, dat alle vijanden onder de voeten van
Christus zullen komen, en dat dus allen levendgemaakt zullen
worden! Paulus is logisch in zijn redenering.
Alle vijanden komen onder de voeten van Christus.
En God zal zijn: alles in allen!

‘Dat is niet allen die nu geloven?’

Nee, want in het tekstverband gaat het niet om geloof. Paulus stelt het
zoals hij het moest doorgeven van zijn Heer. In Adam sterven allen en
in Christus worden allen levendgemaakt. Alle anderen, de hemelingen,
zullen ook door Hem verzoend worden en daar is het lichaam van Christus
nauw bij betrokken.

Zodat uiteindelijk God zal zijn: alles in allen!

‘Dat graf waarin de Heer Jezus lag. Was nog nieuw. Jozef van Arimatea
was een rijk man, wat fijn dat hij dat beschikbaar had’.

God had ervoor gezorgd en ook door de profeet was het aangezegd,
dat Hij bij de rijke zou zijn in Zijn dood. Dat werd natuurlijk exact zo
vervuld. Alles was al voorbereid, het graf; Jozef, die een invloedrijk lid 
van het Joodse Sanhedrin was, en dus het lichaam van de Heer kon
opvragen en in linnen doeken wikkelen.

Het werd in feite nog mooier dat er een grote steen voor het graf gerold
die ook nog eens verzegeld werd met wachters erbij. Allemaal voorzorgs-
maatregelen door de Joodse leiders genomen. Stel je voor dat uit zou
komen wat Hij gezegd had!
De ironie is, dat het juist een tegensteld effect had. Al die dingen zouden
in de opstanding nóg meer getuigen van dat grote feit: de Heer is waarlijk
opgestaan! De steen werd weggerold, de zegels verbroken, de wachters
beefden bij de aardbeving en de andere verschijnselen. De kracht van God
werkte. De Heer werd opgewekt!

‘De verzoening die je bij Paulus leest, klinkt wel anders dan in
christelijke kring. Als je dat hoort, krijg je het idee dat er een
enorm vertoornde God was, die eerst een bloedig offer eiste om
Zijn toorn te stillen. Zoals jij het gister zei, klinkt het heel anders.’

De wortels van die leer liggen in de verzoeningsleer van Anselmus
van Canterbury. Hij ontwikkelde deze gedachtengang en die is -helaas-
overheersend geworden na de reformatie en in Nederland nog versterkt
door de Nadere Reformatie. Daarin is vreselijke prediking zoals die van
Jonathan Edwards door vele zware kerken overgenomen.

Men stelt daarin niet God als een God van liefde voor, maar als een strenge,
onwrikbare, rechtvaardige God, die jou uitkiest als het Hem behaagt.

De waarheid naar Paulus is, dat God in Christus de wereld met zich verzoenend
was! Dát is goed nieuws! Paulus werd niet door rechtvaardige, toornende God
gedrongen, maar door de liefde van Christus! Onze prediking is er dan niet op
gericht, dat de mensen zich moeten bekeren, want anders…… nee!

Het is : ‘wees verzoend met God‘ met andere woorden: dank Hem voor die genade,
dat Hij alles heeft volbracht. Alle roem is alleen in Hém!

Zelfs de grote zonde van het vermoorden, kruisigen van de zondeloze zoon van
God, waaruit de felle haat van de mens bleek, deed Gods liefde niet minder worden. 

God is -door de kruisdood van de zoon heen- de redder van alle mensen!

‘De kruisiging van de Heer Jezus was de grote omwenteling in de
geschiedenis. Dat kan ik wel begrijpen. Maar had God eigenlijk wel
verzoening nodig? Was God dan vijandig?’

Daar heb je over nagedacht. Paulus gebruikt als enige het bijzondere
woord ‘verzoenen’ (Grieks: katallasso). Dat heeft te maken met een
grote verandering. Die verandering was voor de wereld nodig.
De mensen waren vervreemd, de wereld was vijandig tegen God.
Daarom schrijft Paulus ook, dat God in Christus de wereld met zich
verzoenend was in 2 Corinthiërs 5:19.

‘En Paulus zegt toch, dat wij verzoend zijn?’

In het 18e vers van 2 Corinthiërs 5 zegt hij dat. Dat God ons met zich
verzoent door Christus. God geeft ons de bediening van verzoening.
En Hij legt in ons het woord van de verzoening.

‘Wat betekent dat?’

Dat houdt in, dat wij, op basis van het volbrachte werk van Christus
de mensen met andere ogen kunnen zien. Het zijn onze toekomstige
vrienden, ook al zijn zij nu nog zo vijandig tegen God. Onze houding
zou er een zijn verzoening, vriendschap, waar dat mogelijk is.

‘Dat is heel mooi, en toch wel weer anders dan je denkt. Veel christenen
zie je anders bezig. Mensen bekeren, omdat ze verloren dreigen te gaan.’

Als je weet hebt van wat Paulus bedoelt, heb je écht goed nieuws te ver-
tellen! God is liefde. Dat is nooit anders geweest. Dat was Hij altijd al!

Door de kruisiging en de opstanding van de Heer Jezus is die liefde heel
erg diep gebleken. Dát liet het kruis in de diepste kern zien.
Ook een uitwerking is, dat daarmee de zonde is gedragen, door het Lam
van God weggedaan en zo Gods gerechtigheid getoond werd.

‘Zoals gisteren naar voren kwam, ga je wel iets begrijpen van de
weerstand die er over het algemeen is tegen Paulus binnen de
christenheid.’

Het heeft er mee te maken, dat God écht alleen alle eer krijgt.
Aan het kruis kwam een einde aan de oude mensheid. Dat schrijft
de apostel in Romeinen 6:6. Samen met Christus gekruisigd.
Ook: met begraven en opgewekt, want de gelovige weet zich met
Christus gedoopt in Zijn dood.

‘Als je dus je oude mens wil handhaven, wil je niet met Paulus mee?’

Een gelovige zal zijn oude mens niet willen handhaven, als hij beseft
en ervaart wat het grote verschil is met de nieuwe mens. De nieuwe 
kenmerkt zich door liefde. Gods liefde. En waar die werkt, is het heel
wat prettiger dan bij de oude mens, die alleen op zichzelf gericht is.

‘Dan is de uitwerking van het kruis positief. Als de oude mens daar-
door opzij gaat, en al aan zijn einde kwam, en de nieuwe komt ervoor
in de plaats, is het fijn.’

Door kruis én opstanding kan de mens het nieuwe leven uitleven.
Paulus is in zijn brieven bezig, de mensen te herinneren aan die
dingen. Hij maakt duidelijk wat het grote verschil tussen de oude en
de nieuwe mens is. En vooral hoe de kracht van de Heer werkt in de
gelovige. Want dat nieuwe leven uitleven is alleen door Zijn kracht.

‘Mooi. En nu de praktijk nog. Want dat is nog een heel ander verhaal.’

We leren -als het goed is- in de praktijk ermee te leven. Paulus wist
natuurlijk ook dat er in de praktijk geen 100% ideale wandel mogelijk is.
De Heer is genadig en gaat mee in die weg. Wij wandelen met het oog op
Hem gericht!