‘He, ik lees dat in vers 20 het gezinsleven centraal staat.’
Wel opnieuw een bijzondere tekst:
Een wijze zoon verblijdt zijn vader,
maar een dwaas mens veracht zijn moeder.
Ouders kunnen grijze haren krijgen van wegen die hun kinderen gaan.
Vaak zien ouders scherper dan de kinderen zelf en kunnen door levens-
ervaring beter inschatten hoe een en ander zal verlopen als het kind of
een van de kinderen een belangrijke keuze maakt.
In de jeugd worden -als het goed is- dingen uit Zijn woord bijgebracht,
die hen kunnen begeleiden op de levensweg.
‘Maar tegenwoordig heb je veel dwaze zonen?’
Er zijn nogal wat kinderen vandaag die de geloofsgroep van hun ouders
om allerlei redenen hebben losgelaten, of niet actief deelnemen. Ze
duiken dan in een keer in de zoveel tijd even op. Vaak wil dat niet zeg-
gen dat zij helemaal niet meer geloven, ze zoeken misschien andere
paden dan die de ouders gaan/gingen. Of ze zijn teleurgesteld in mensen.
‘Ja ok, de ouders zullen voor de kinderen dagelijks bidden, maar wat
betekent de tekst?’
Als een kind (hier in Hebreeuws: ‘ben’ = zoon) doet wat de vader heeft
aangegeven, dan is hij wijs en verheugt hij het hart van zijn vader (en
moeder). Het is voor ouders een diepe vreugde, als zij zien dat kinderen
leven uit geloof in het woord van God. Dan zijn zij werkelijk wijs.
In hoogste zin spreekt dit van dé Zoon, die sprak en deed wat Vader
wilde en zo het hart van de Vader verheugde. Daarbij verachtte de Heer
Zijn moeder Maria niet, maar schatte haar op juiste waarde: kostbaar.
Want een moeder is onvervangbaar, een moeder ontfermt zich altijd
over haar kinderen, ze draagt ze op haar hart. Als een kind de moeder
veracht, is dat vreselijk en heeft dan geen besef wat het aanricht. Dan
is dat kind inderdaad: dwaas, om zoveel liefde te verachten.
Laten wij ons verheugen in het vele, wat dé Zoon, als de wijsheid van
God, deed, doet en nog zal doen!