‘Paulus is wel duidelijk, alleen moet je dat wel zien.’
Het is dan ook niet voor niets, dat hij in Efeziërs 1:16-20 bidt om de geest
van wijsheid en onthulling in erkenning van Hem. Die speciale toedeling
van Zijn geest is nodig om de grootste geheimenissen te kunnen verstaan
met je hart, zodat het een deel van je wordt. Het Efeze-geheimenis is wel
heel bijzonder. Als het in Efeziërs alleen zou gaan om aansluiting van de
heidenen (gojim) bij de Messiaanse gelovigen uit Israël, dan ben je niet ver-
der dan hooguit Handelingen.
‘Dan had Efeziërs niet geschreven hoeven worden?’
Nee, want het was ook al in de profeten aangekondigd. Bovendien hadden de
beloften aan Abram ook al zo’n inhoud. En in de Thora staat, dat de vreem-
deling binnen de poorten van Israël gewoon deel kon hebben aan de feesten
van Jahweh die Israël moest vieren. En daarmee was men in feite deel gewor-
den van de ekklesia die Israël was. Van een afstandje bekeken had Saulus dan
niet geroepen hoeven worden. Want, zoals sommigen opperen, in het Joodse
eenheidsdenken zat het universalisme al besloten.
‘Het ligt allemaal wel bepaald anders?’
Saulus werd geroepen tot een uniek apostelschap en dus een unieke bediening.
Hij was geroepen om het begin van het lichaam van Christus te bepalen en
daartoe te roepen. Zijn evangelie is uniek. Vandaar dat hij diverse keren spreekt
van ‘mijn evangelie’ en ‘ons evangelie’. En denk erom, dat het dan om een ander
evangelie gaat, dan dat door de twaalf apostelen werd gebracht!
‘Wat is de kern van het paulinische evangelie?’
Christus Jezus. Hij is de kern. Het wordt dan ook het evangelie van de heerlijk-
heid van Christus genoemd. En het evangelie van de gelukkige God. Het is
doordrenkt met genade. Vooral dat laatste blijkt het moeilijkst voor heel veel
gelovigen te zijn. Een christelijk mens begrijpt daar doorgaans niet zoveel van.
Helaas zijn er nogal wat evangelische gelovigen, die de diepte van Gods genade
niet doorgronden. Meestal blijkt men in de kern nog zelf iets te willen toevoe-
gen. Soms komt men daar pas na heel wat jaren achter.
‘Valt daar ook de hemelse roeping onder?’
Nou en of! Als Paulus het daar over heeft, spreekt hij van de de overstromende
rijkdom van Gods genade in Efeziërs 2. Een hemelse roeping, niet op aarde,
maar wat het woord al zegt: in de hemelen en dus te midden van de hemelse
machten en krachten. En zelfs in en met Hem een plaats boven of hoger dan de
hemelingen. Wij zijn zó verbonden met het Hoofd. Een eenheid met Hem.
Gelukkig hoeven wij de eenheid van het lichaam van Christus niet tot stand te
brengen of te maken! En ook dat is genade, door Zijn inspanningen!