Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘Over die steek in Zijn zijde gesproken. Daar is nogal wat over te doen. Een tekst
in Matteüs 27 is omstreden.’

Lange tijd is er onenigheid geweest –en nog- of de woorden van Mattheüs 27:49b
wel of niet bij de oorspronkelijke tekst hoorden. Echter, in de twee grote hand-
schriften, de Sinaïticus en de Vaticanus staan de woorden wel en in de Alexandri-
nus niet. Dat leidde ertoe, de zwaarte van 2 van de 3 grote meest complete hand-
schriften, dat de tekst van Mattheüs 29:49b wel opgenomen is in de tekst van de
concordante vertalingen in Engels en Duits.

‘Maar dan lijkt dat tegenstrijdig te zijn aan Johannes 19:34, waar staat dat de sol-
daat de lansspits in Zijn zijde stak nadat Hij gestorven was.’

Het gaat dus om Mattheüs 27:49,50 waar de complete tekst zegt:

Maar anderen zeiden: Houd op, laten wij zien of Elia komt om Hem te verlossen.
Een ander echter neemt een lansspits, doorsteekt Zijn zijde en er kwam water en
bloed uit. Jezus riep nogmaals met luide stem en gaf de geest.

In Johannes 19:33,34 staat:

…maar toen zij bij Jezus kwamen en zagen dat Hij al gestorven was, braken zij Zijn
benen niet….
maar een van de soldaten stak in Zijn zijde met een lansspits en onmiddellijk kwam
er bloed en water uit..

Dit levert een tegenstelling op. Wanneer werd nu precies die lansspits in Zijn zijde
gestoken? Voor of na Zijn dood? En als het voor Zijn stervensmoment was, was die
steek de doodssteek waardoor Hij direct stierf? Maar Hij heeft toch Zelf bewust de
laatste adem uitgeblazen op het juiste moment? Terwijl Hij nog verder had kunnen
leven, zagen wij gisteren?

‘Ja, dat bedoel ik. Heel wat vragen komen dan open te staan, als je aanvaardt, dat
Mattheüs 27:49b er wel staat.’

Zo zien we, dat er nog wel goed naar gekeken moet worden, voordat we juist zicht
hebben op wat de teksten nu precies zeggen. In Gods woord zitten geen tegenstrij-
digheden. Gods woord spreekt zichzelf niet tegen, dan zouden we God van iets be-
schuldigen wat Hij niet kan: liegen. Dat is onmogelijk en er moet ergens een oplos-
sing op deze vragen volgen. We kijken morgen verder, denk er over na!   

‘Zeg, het was toch zo, dat de Heer zelf Zijn geest teruggaf aan Vader?’

Ja, we lezen in Lucas 23:46:

En Jezus riep met luide stem en zei: Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest
En toen Hij dat gezegd had, gaf Hij de geest

We lezen hier het sterven van de Heer. Hij ademde dus Zelf heel bewust de laatste
adem uit. Hij gaf Zijn geest terug aan de Vader. Hij had verder kunnen leven, maar
het juiste moment was aangebroken. De duisternis was voorbij, al wat de Schriften
voorzegd hadden, had Hij vervuld. Nu kon Hij sterven. Het was volbracht!

‘Er waren veel meer gebeurtenissen, die beschreven staan rond Zijn dood.’

Het is opmerkelijk hoeveel aandacht de 4 schrijvers besteden aan Zijn lijden en
sterven. Zijn hele leven was gericht geweest op de uren die Hij aan het kruis gena-
geld was. Hij vertrouwde (geloofde) Vader volkomen. Die zou Hem uit de dood en
uit de doden opwekken. Het hele gebeuren op Golgotha was immens. Het was
beslissend in Gods plan van de tijdperken (eonen).

‘Ja, het was wonderlijk. Soms denk ik na over wie Hem nu eigenlijk doorstoken
hebben. De Joden? Of de Romeinen?’

In Zacharia 12:10 staan de bekende woorden:

Maar over het huis van David en over de inwoners van Jeruzalem zal Ik de geest
van de genade en van de gebeden uitgieten. Zij zullen Mij aanschouwen, Die zij
doorstoken hebben. Zij zullen over Hem rouw bedrijven als de rouwklacht over
een enig kind; en zij zullen over Hem bitter klagen, zoals men bitter klaagt over
een eerstgeborene

Bijzondere woorden van de profeet, waarover je best heel wat zou kunnen op-
merken. Als je deze leest, kom je tot de conclusie, dat het volk, Zijn volk, Israël,
de Joden, Hem doorstoken hebben. Terwijl de 4 schrijvers aangeven, dat een
Romeinse soldaat een lansspits in Zijn zijde stak waarop bloed en water eruit
kwamen. We moeten Schrift met Schrift vergelijken en kijken wat er nu precies
staat. En natuurlijk willen we alles weten over de omstandigheden rond Zijn
dood, die zo beslissend was in Gods plan!

‘Dienstwerk heeft waarde als het kruis erdoor tot zijn recht komt en geen ei-
gen eer voor de mens zoekt?’

Ja. Door velen wordt het kruis niet als echt overwinnend gezien. Zij denken in hun
wijsheid, dat de redding door het kruis alleen voor een kleine minderheid is.
De uitverkorenen. Anderen menen, dat men iets van eigen werk moet inbrengen
om deel te krijgen aan de redding door het kruis. Men moet ‘een keuze maken’
of ‘zich bekeren’ of ‘de toegeworpen reddingsboei aanpakken’.

‘Ja, dit is alles bekend, zulke uitspraken worden gebruikt in evangelisatie.’

Al dit denken onteert het kruis van Christus op twee manieren:

1. Het voegt iets van de mens toe aan het volbrachte werk, óf
2. Het beperkt het volle effect van het kruis.

Evangelisatie zonder werkelijke kracht van het kruis zal resultaten opleveren, die
de mens altijd in onzekerheid houden, want het predikt niet de volle genade. 
Wanneer het kruis als uiting van de liefde van God en de grote genade die eruit
voortvloeit echt verkondigd wordt, zal het mensen bevrijden en verlossen van
angst en onzekerheid in hun leven.

‘Ja. Zo is het. Gods liefde zit erachter en dat is genoeg.’

Gods liefde neemt geen genoegen met een paar procent geredden van de mensheid.
Het is Zijn eer te na;  het kruis sorteert werkelijk effect: allen worden gered door het
kostbare bloed van Christus. Hij deed geen half werk op Golgotha! Het is een volko-
men werk, waaraan geen mensenhand te pas komt. Niets kunnen wij toevoegen aan
dit: ‘het is volbracht’!

‘Het gaat er dus om, dat wij ons dienstwerk doen zonder een aardse gezindheid,
op een geestelijke manier.’

Een dienstwerk dat alleen gericht is op het tevreden stellen van de zintuigen
(ziels) en dat slechts een aardse gezindheid vertoont is niet geschikt voor het
hemels koninkrijk van de Zoon. Het zal daar niet binnen kunnen gaan. Vandaar
dat bij de bema (het erepodium) dit soort werk zal verbranden. Het is ongeeste-
lijk en brengt geen eer aan God.

‘Kun je een concreet voorbeeld noemen?’

Zo waren er, schrijft de apostel in Filippenzen, sommigen die de Christus uit af-
gunst en twist en partijschap verkondigden (1:15,17). Juist om het Paulus las-
tig te maken. Aan zulk dienstwerk kleeft het vlees en aardsgezindheid. Het zal
geen stand kunnen houden; zij zijn vijanden van het kruis van Christus, hoewel
zij Hem zelfs verkondigen. Maar het draait om de manier waarop.

‘Zo wordt het wel duidelijk en het is ook logisch.’

Paulus was in tranen, en dat heftig, want er waren in zijn dagen al velen die wan-
delden als vijanden van Zijn kruis. Hoeveel te meer zullen vandaag heel veel gelo-
vigen dat zijn! Zij leggen hun heerlijkheid in hun schande. Zij beroemen zich op
wat zij tot stand hebben gebracht, dat zij de verdedigers van de tradities zijn en
voorvechters van het besnijdenisevangelie. Maar het is in feite hun schande. Ze
staan zelf op het verkeerde been en trekken anderen mee in hun afkeer van de
apostel en zijn evangelie. Niettemin bleef Paulus liefdevol en positief, want
Christus werd nochtans verkondigd!