Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘De mens is als een wild paard, dat getemd moet worden’. Voor zover ik weet, komt deze uitspraak ergens uit het Jodendom. Iemand, een ongelovige, merkte eens op: ‘Oude oosterse godsdiensten zoeken het geluk niet buiten de mens maar binnenin. We moeten onze eigen paarden goed in toom houden, dat is de opdracht. We moeten onze gevoelens en gedachten niet alle kanten op laten fladderen, maar we moeten ze onder controle houden en beheersen’. U ziet, dat ongelovigen de dingen best zien, als ze erover nadenken. Alleen ver-wacht men het dan volledig van de (oude) mens zelf! De mens ontdekt vroeg of laat, dat hij zichzelf niet kan redden. Het zichzelf proberen in toom te houden heeft geen enkele zin. De mens is een zondaar, schrijft de apostel in Romeinen 3:10-21. Er is niemand, die goed doet, ook niet één. Dus, uiteindelijk blijkt, dat de mens, met of zonder Torah, er hetzelfde voorstaat. Hij heeft een redder nodig. Dat is Jezus Christus. Zonder Hem wordt het niets. Met Hem wordt het alles. Goddank, Hij ís gekomen en heeft de redding en verlossing tot stand gebracht! Hij is de Opgestane, die aan de rechterhand van God zit. Hij geeft, in deze tijd, het nieuwe leven, Zijn geest, Zijn eigen leven, aan ieder, die gelooft. Op zich is geloven geen eigen werk van de mens; uiteindelijk is dat ook een geschenk van God. Hoor het woord van God en geloof het. De gelovige wordt zich dan bewust, deel uit te maken van een nieuwe schepping. Dat nieuwe leven uitleven, daar gaat het om. Dan verdwijnt de oude uit zicht. Daar viel niets aan te temmen of te remmen. Het is het een of het ander. Oud of nieuw.

‘Ja, dat staat daar wel, maar dat moet je zo niet lezen’. ‘Dat heeft Paulus zo geschreven, maar dat heeft hij anders bedoeld’. ‘Je moet dat helemaal zien tegen de achtergrond van de cultuur van die dagen, maar dat geldt voor ons niet. Wij leven in een andere cultuur’. ‘Wij weten nu meer dan Paulus’. ‘Dat heeft God zo niet bedoeld, dat moet je echt anders zien’. ‘Dit moet je genuanceerd lezen; kijk naar de bedoeling áchter de tekst’…
Dit zijn allemaal (soms subtiele) ontkrachtingen van wat geschreven staat. Misschien wel de meest omzichtige manier van de tegenstander (satan) om Gods woord krachteloos te maken.
Van broeder A.E. Knoch heb ik geleerd, de conclusies die je baseert op Schriftgegevens, ook te toetsen aan de Schrift zelf. Kan mijn conclusie die toets niet doorstaan, dan kan ie gelijk de prullenbak in. Leuk geconcludeerd misschien, maar stelt niets voor in het licht van wat geschreven staat.
Men filosofeert liever over het woord van God, dan het werkelijk lezen en bestuderen ervan, in een onderschikkende houding om dat Woord gezag te laten hebben over het denken, het leven en al het andere. Je kunt een hele Talmoed kennen, maar missen wat er geschreven staat. Laten wij in ons hart sluiten (en dus doen) wat de Heer Jezus tegen de schriftgeleerden van Zijn dagen zei: ‘Onderzoekt de Schriften!’ (Johannes 5:39)… ‘want deze zijn het, die van Mij getuigen!’

Mensen geloven vaak meer van de traditie van dan de Schriften zelf. Dat komt, omdat zij in kerkelijke, dan wel evangelische kring opgroeiden en van jongs af aan de dingen hoorden en als vanzelf aanvaardden, dat dat ook zo in de Bijbel staat. De geloofsbelijdenis die men in de kerk zingt, wordt er van jongs af aan ingeslepen, en heel weinigen vragen zich af, of wat zij zingen, ook zo in de Bijbel staat. Wijlen professor dr. C. Graafland, al eerder geciteerd, heeft de opmerking gemaakt, dat de kerken de belijdenisgeschiften eens zouden moeten toetsen aan de Schrift zelf. Sola Scriptura! Jawel. De drie formulieren van enigheid zouden die toets grotendeels namelijk niet kunnen doorstaan. De Dordtse leerregels (u weet misschien wel, die over de uitverkiezing, dubbele predestinatie) hebben een waar schrikbewind gevoerd over de kerken van de (Nadere) Reformatie. Mensen zijn erdoor in inrichtingen terechtgekomen en toch worden ze gehandhaafd, want het is een heel systeem wat eromheen opgebouwd is. En dat breek je niet zomaar af. De Heer Jezus ging tegen de tradities van Zijn tijd in en verwierf steeds meer aanhang, zeker toen Hij Lazarus uit de doden opwekte. Dat zou Hem zijn leven gaan kosten. De wetgeleerden, de farizeeën, de orthodoxie van die dagen, zeg maar, spanden tegen Hem samen en Hij moest uit de weg geruimd worden. Zo diep zat die traditie (en de eer van mensen) in het hart van deze keiharde orthodoxen. Het is maar, dat u het weet….

Romeinen 8. Een hoofdstuk waar je niet omheen kan, en na enige tijd ook absoluut niet meer omheen wil. Vers 2 proclameert heel beknopt de grote vrijheid: die van de geest. ‘Waar de geest van de Heer is, daar is vrijheid’. Welke? Vrij zijn van de wet van de zonde en de dood! In de nieuwe situatie (die van vrijheid) ben je vrij van het juk van de wet. Want het opleggen van de wet maakt het zondigen allen maar erger. Je bent niet langer gebonden onder de wet(matigheid) of het principe van zonde en dood. De macht van de zonde is gebroken. Genade regeert. Wij zijn geen slaven van zonde meer! Eindelijk vrij! In ons is een andere wet(matigheid): die van geest en leven in Christus Jezus! Vrij, om God als slaaf te dienen. ‘In Christus Jezus’ is geen veroordeling; dat gold al van vóór de tijden van de eonen, het geldt vandaag en het zal altijd blijven gelden. Wij kunnen elkaar niet veroordelen, wij veroordelen onszelf niet, want Hij dat doet niet! Schenk elkaar, jezelf, genade! Wij leven nu nog met fouten, die wij maken, maar in déze rijkdom verheugen wij ons!

Sinds 1 september is er iets ergs aan de hand. Nou…erg(?)… Dat weet ik eigenlijk niet. Weervrouwen en weermannen vertellen ons, dat vanaf 1 september de meteoro-logische (moeilijk uit te spreken he) herfst is begonnen. Dat schijnt erg te zijn. Want dan is de zomer voorbij. Minder zon, blaadjes gaan van de bomen vallen, meer mist en regen, een vervelende tijd. Of…… Wat voor mij onvergetelijk is, is wat een uitnemend bijbelleraar ons ooit op bijbelschool vertelde naar aanleiding van Romeinen 1. (Ja, daar is ie weer: Romeinen). Namelijk, dat wij de Schepper kunnen kennen uit de schepping. Wat gebeurt er in de herfst? Dan gaan de bladeren verkleuren. Het eigenaardige is, dat die kleuring naar rood toe is. Daar zit een bijzondere symboliek in. Rood spreekt van bloed, het is die kleur. Het belangrijkste bloed in de Schrift is dat van Christus. In de herfst wordt alles doods. Dus we kunnen zeggen, dat de dingen in deze periode spreken van het lijden en de dood van Christus. Dan kijk je weer anders tegen de herfst aan, lijkt mij….