‘Je ziet dus wel, dat Barnabas en Paulus bij Sergius Paulus komen,
een heiden (geen proseliet!) die tot geloof komt!’
Dat toont direct de nieuwe ontwikkeling in Gods plan. Na de afzon-
dering gaan zij direct naar de ‘pure’ heidenen en daar is geloof.
Vervolgens komen zij in Antiochië in Pisidië en zij brengen een
boodschap in de synagoge. De prediking die in Handelingen 13
toont een glimp van wat Paulus voluit in zijn brieven brengt. In
elk geval gaat het om geloof in plaats van bekering en doop. En
we lezen over rechtvaardiging in plaats van vergeving van zon-
den. De Thora (de wet van Mozes) wordt opzij geschoven als het
gaat om gerechtigheid te bewerken.
‘Geen wonder dat het gerucht onder de Joden snel rondging,
dat Paulus en Barnabas afval van Mozes zouden leren!’
Dat wordt later in Jeruzalem hen tegengeworpen (Handelingen
21:21). Sinds het prille begin van het lichaam van Christus is dat
een belangrijk strijdpunt: de wet van Mozes. Leven we daar als
gelovigen wel of niet onder? Of moeten we alleen enkele gebo-
den in acht nemen? Eindeloze discussies en verbitterde strijd.
Dat heeft het al vaak genoeg opgeleverd. Als je gewoon de brie-
ven van Paulus erop naslaat, is dat niet moeilijk. Hij doet er he-
lemaal niet ongemakkelijk over. Wij leven nu in het beheer van
het geheimenis waarin God overstromende genade toedeelt.
Genade regeert, niet de Thora van Mozes.
‘De apostel is niet zo moeilijk als men beweert. Lees zijn brieven.
Het is erg duidelijk allemaal.’
Zeker. In het verslag van Handelingen 13 lees je, dat de Joden de
synagoge verlaten, die lopen weg. Maar de natiën roepen om
meer. Die zijn hongerig geworden naar de woorden van God.
Dit zou nooit zo gebeurd zijn als Paulus dezelfde boodschap als
Petrus en de andere apostelen van de besnijdenis gebracht had.
Dan zouden de Joden niet zijn weggelopen. Dan had Paulus de
natiën geroepen zoals Petrus het bij Cornelius (Handelingen
10:34-44) predikte. Nee, Paulus woorden waren vol van genade
en roepen om geloof.