‘Paulus was al tijdens zijn leven een eenzame geworden.’
Aan het einde was alleen Lucas nog bij hem, Lucas, de arts. Zo voorzag God
in een geneesheer toen de apostel het levenseinde zag naderen. Er waren
toen niet veel getrouwe broeders meer, die de oud geworden apostel nog
volgden. Hij constateert met verdriet, dat ‘allen in Asia van hem afgekeerd
werden’. Van wie? Paulus! Misschien zeiden de mensen toen wel: ‘Nee,
maar het gaat om de woorden van Jezus zelf’.
‘Dat hoor je ook nu wel. Men heeft de woorden van Jezus liever dan die
van Paulus.’
Het is een schijntegenstelling die subtiel wordt geschapen. Een tegenstel-
ling die er dus niet is, want de woorden van Paulus zijn net zo door God
geïnspireerd als die van de Heer Jezus op aarde. Daarbij zouden wij wel
bedenken, dat Paulus in 2 Corinthiërs 5 opmerkt, dat wij elkaar (…) niet
meer naar het vlees kennen, en indien wij ook Christus naar het vlees ge-
kend hebben, thans niet meer.
‘Christus naar het vlees kennen, dat betekent: Hij, die op aarde rondwan-
delde en steeds met de Naam Jezus genoemd werd?’
Ja, en dat was vóór het kruis. Na Zijn opwekking uit de dood en uit de doden
was Hij Christus en specifiek Christus Jezus. ‘In Christus Jezus’ is dan ook
een speciale aanduiding van de bijzondere geestelijke status die de leden van
Zijn lichaam hebben. Zij zijn ‘in Christus Jezus’ en zijn schatrijk met hemelse,
geestelijke zegeningen. Zij hebben een hemelse toekomst.
‘Waren deze dingen de reden, dat Paulus eenzaam was aan het einde?’
Als je het mij vraagt wel. Het evangelie is niet naar de mens. Genade is niet zo-
als de mens graag wil. Hij wil werken, er iets voor doen, maar dat gaat niet.
Want het gratis, voor niets, het valt je toe, je ontvangt het om niet. Het is Zijn
werk. Dat is geen mensgericht evangelie, dat is op God gericht goed nieuws!
Het eert Hem, van wie wij álles ontvangen: God, en Zijn geliefde Zoon!
Dat was voor de bejaarde apostel voldoende. Met een enorm uitzicht!