Opdat wij weten, wat God ons in genade schenkt!

‘De roeping en alles eromheen maar ook daarna maakt wel erg
duidelijk dat het bij Paulus om een andere bediening gaat!’

Het blijkt elke keer uit zijn brieven. Die liegen er niet om. De genade
van God, overstromend, klinkt door alles heen wat hij schrijft. Dat
kan ook niet anders. De sluizen van de heerlijke genade van God
staan volledig open en het water kan in de harten en levens van de
mensen komen. Dat ruimt alle religie op, geen schuldgevoelens meer
over waar je in tekort bent geschoten. Niet jij, maar Hij doet het voor-
taan in je leven! Geen vrome pogingen om toch werken te willen
doen. Het helpt je geen stap verder.

‘Dat had hij ontdekt, wat moet dat een enorme bevrijding geweest
zijn voor de fanatieke ijveraar voor tradities van mensen.’

Daarom spreekt hij steeds in Romeinen en Galaten over het
vleselijke eigen werken willen doen. Ook als gelovige heeft dat geen zin.
God werkt in je het willen én het werken (inderdaad) naar Zijn welbeha-
gen. Paulus arbeidde meer dan alle anderen, door de genade van God
die met hem was, zie 1 Corinthiërs 15:9-11.
Je kunt het willen doen van (eigen) werken onder gelovigen maar moei-
lijk terugdringen. Men wil niet aanvaarden, dat het vlees geen nut doet,
en dat alleen de geest van God een mens in staat stelt wérkelijk te doen
wat de wil van God is.

‘Zou daar de kern van dat alles zitten?’

Het gaat om wie de eer krijgt. Men zegt dat men God alle eer geeft. Maar
in de praktijk roemt men regelmatig in eigen kunnen en eigen prestaties.
Verkapt en verpakt in mooie woorden, maar als je goed kijkt naar gelovigen,
dan ontdek je dat het uiteindelijk tóch gaat om wat men zelf gedaan heeft.
En men is daar in het hart trots op. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het feit, dat
men maar al te graag over de eigen ervaringen en daden spreekt. Formeel
onder het motto van Gods kracht.
Paulus zei echter: ‘wij prediken niet onszelf, maar Christus Jezus de Heer’.

‘Je ziet dus wel, dat Barnabas en Paulus bij Sergius Paulus komen,
een heiden (geen proseliet!) die tot geloof komt!’

Dat toont direct de nieuwe ontwikkeling in Gods plan. Na de afzon-
dering gaan zij direct naar de ‘pure’ heidenen en daar is geloof.
Vervolgens komen zij in Antiochië in Pisidië en zij brengen een
boodschap in de synagoge. De prediking die in Handelingen 13
toont een glimp van wat Paulus voluit in zijn brieven brengt. In
elk geval gaat het om geloof in plaats van bekering en doop. En
we lezen over rechtvaardiging in plaats van vergeving van zon-
den. De Thora (de wet van Mozes) wordt opzij geschoven als het
gaat om gerechtigheid te bewerken.

‘Geen wonder dat het gerucht onder de Joden snel rondging,
dat Paulus en Barnabas afval van Mozes zouden leren!’

Dat wordt later in Jeruzalem hen tegengeworpen (Handelingen
21:21). Sinds het prille begin van het lichaam van Christus is dat
een belangrijk strijdpunt: de wet van Mozes. Leven we daar als
gelovigen wel of niet onder? Of moeten we alleen enkele gebo-
den in acht nemen? Eindeloze discussies en verbitterde strijd.
Dat heeft het al vaak genoeg opgeleverd. Als je gewoon de brie-
ven van Paulus erop naslaat, is dat niet moeilijk. Hij doet er he-
lemaal niet ongemakkelijk over. Wij leven nu in het beheer van
het geheimenis waarin God overstromende genade toedeelt.
Genade regeert, niet de Thora van Mozes.

‘De apostel is niet zo moeilijk als men beweert. Lees zijn brieven.
Het is erg duidelijk allemaal.’

Zeker. In het verslag van Handelingen 13 lees je, dat de Joden de
synagoge verlaten, die lopen weg. Maar de natiën roepen om
meer. Die zijn hongerig geworden naar de woorden van God.
Dit zou nooit zo gebeurd zijn als Paulus dezelfde boodschap als
Petrus en de andere apostelen van de besnijdenis gebracht had.
Dan zouden de Joden niet zijn weggelopen. Dan had Paulus de
natiën geroepen zoals Petrus het bij Cornelius (Handelingen
10:34-44) predikte. Nee, Paulus woorden waren vol van genade
en roepen om geloof. 

‘Paulus was zelf erg duidelijk, juist als het gaat om het verschil van
zijn bediening met die van de twaalf te benadrukken.’

Ja, en óók als het gaat om het inhoudelijke verschil tussen zijn evan-
gelie en dat van de twaalf. Uit het gedeelte Galaten 1:15-2:2, dat we
onlangs uitvoerig hebben besproken op de Bijbelkring, blijkt dat hij
zijn evangelie onafhankelijk van de twaalf ontving. Evenmin kwam
een Petrus of een Jakobus er aan te pas, om bijvoorbeeld zijn evan-
gelie te toetsen aan wat de twaalf verkondigden. Niets van dat alles.
Er ging aardig wat tijd voorbij voordat hij Petrus en een van de ande-
re apostelen sprak. Hij was toen al jaren op weg.

‘Je begrijpt eigenlijk niet, dat mensen met droge ogen beweren dat
Paulus eigenlijk hetzelfde als de twaalf verkondigde.’

De bekeerlingen van pinksteren bleven in het onderwijs van de 12
apostelen (Handelingen 2:42). Dat was volkomen terecht. Saulus ont-
ving buiten het land –dus buiten Jeruzalem- zijn evangelie van de
verheerlijkte Christus Jezus. Na zijn ommekeer werd Saulus na enige
tijd samen met Barnabas afgezonderd door de heilige geest toen
hij in Antiochië in Syrië in gemeenteverband werkte.
Daarna werd zijn naam veranderd van Saulus (Hebreeuws) in Paulus
(Grieks). Dit past helemaal in de lijn van zijn nieuwe bediening, die
zo anders is als die van de twaalf.

‘Ja je vraagt je soms af waarom mensen niet al veel eerder deze
dingen konden onderscheiden.’

De tekst is helder. Als je let op de veranderingen en het andere ka-
rakter van de bediening van Paulus, dan zou je op een spoor moeten
komen. Kennelijk is het steeds tegengehouden door de kerkelijke
leringen, onder andere dat het volk Israël definitief opzij was gezet.
De kerk/gemeente zou dan in plaats van Israël gekomen zijn, dat is
de verderfelijke vervangingstheologie. Nu ligt dat in de Schrift heel
anders. De gemeente die het lichaam van Christus is, wordt door
Paulus’ bediening uitgeroepen. Dat is nieuwe lijn die je leest in Han-
delingen naast die van Israël, van de twaalf! 

‘Het blijft opmerkelijk, dat de Heer naast de twaalf Saulus apart riep.’

Zoiets was niet in de profeten beloofd. In Tenach was de Messias be-
loofd, het zaad van de vrouw. Ook genoemd: het zaad van Abraham.
Hij zou Israël verlossen. Toen Hij op aarde was, verliet Hij het land
niet, hoewel Hij wel aan de grenzen kwam. Maar in Handelingen 9
blijkt, dat Hij in Zijn hemelse heerlijkheid te midden van de natiën
wandelt (geestelijk gezien) en Zijn felste vijand in overstromende
genade ontmoet. Het gebeurt ver weg van de heilige stad Jeruzalem.

‘De verwachting was toch dat Hij met gerichten zou komen, die de
dag van Jahweh zouden aankondigen.’

Ja, zo zegt de apostel het later zelf in 2 Thessalonicenzen 1:8,
dat Hij zou komen met vlammend vuur om vergelding te doen over
de onwetenden en ongehoorzame mensen. Maar deze roeping van
Saulus laat een totaal ander gebeuren zien. Het is het tegenoverge-
stelde van wat je kon verwachten. Het was genade, onvermengd,
zonder hulp, puur. Geen enkele assistentie van mensenhanden. En
dus zien we de trekken van een nieuw beheer: genade. Het was een
volledig andere methode van redding. Zonder voorwaarden.

‘Ja, als we het van dichtbij bekijken en erover nadenken, dan is deze
roeping totaal anders dan voorafgaande roepingen.’

Hij was buiten het land en werd ook niet met Jeruzalem verbonden
in zijn ommekeer. Duidelijk los van het religieuze centrum van het
Jodendom, het judaïsme. Later blijkt dat hij niet alleen predikt, dat
Jezus Israëls Messias is, de zoon van David. Maar hij predikte óók in
de synagogen, dat Jezus de zoon van God is (Handelingen 9:29).
Je leest in die pinkstertijd niet eerder zo’n getuigenis.
Het koninkrijk van David was beperkt tot Israël en het land. Maar de
regering van God is over allen. De proclamatie dat Jezus de Zoon van
God is vormt de opening waardoor de natiën zegen gaan ontvangen,
op een andere manier dan alleen via het volk Israël! 

‘Dus de hemelse groep ontvangt hemelse zegen omdat Israël het aan-
bod van het aardse koninkrijk afwees?’

We lezen in Handelingen, dat de aardse groep binnen kon gaan door
bekering en doop, maar de natiën hadden de deur van geloof. Dat ge-
loof is het principe dat overeenstemt met genade (Romeinen 4:16).
Als er iets anders tussen God en mens komt, dan is de genade afwezig.
Alleen geloof heeft geen verdienste, vraagt niet om inspanning, geen
tegenprestatie. De hemelse groep die in Efeziërs bedoeld wordt, heeft
uitsluitend geestelijke zegen, te midden van de hemelingen; ontvangst
gebeurt door geloof.

‘Dus draait het volledig om genade in Efeziërs?’

Genade kenmerkt het leven van de apostel. Hij is hét voorbeeld voor
dit beheer van genade. Voorbeeld voor degenen die na hem zouden
geloven, zoals we lezen in 1 Timotheüs 1:16. We zien de haat van het
volk sterk naar voren komen in het gedrag van Saulus van Tarsus.
Hij ging tekeer tegen God en Zijn Christus, aangespoord door zijn
religieuze hart. Hij stond erbij en paste op de mantels van hen die
Stefanus stenigden. Als iemand het gericht verdiende als gevolg van
het afwijzen van het getuigenis van de geest, dan was hij het wel. Hij
was zijn tijdgenoten voorbij gestreefd als het ging om kennis van de
Thora van Jahweh en ijver voor Zijn zaak.

‘Maar, hij ontving dat gericht niet, het ging heel anders!’

Ja, hij was niet tevreden met de vervolgingen in Judea; hij was op
weg naar Damascus om zelfs daar Gods heiligen te vervolgen. Maar
toen hij die stad naderde, kwam Christus zelf hem tegemoet. Hij daal-
de af om Saulus te ontmoeten. De Messias kwam zijn felste menselij-
ke vijand tegen. En, schakelde de Messias hem in één adem uit? Werd
zijn naam onder de hemel uitgewist? Saulus had een grote hoeveelheid
gericht verdiend door zijn gedrag. De rijkdom aan genade die hij ont-
ving van God en Christus Jezus bleek meer te zijn dan al zijn zonden!